درخشش ووت وخهورست در مورد هلند 2024 چه به ما می‌گوید

هفت‌یک- وقتی که هلندی‌ها ناامید شدند، به سراغ گزینه‌ای رفتند که چندان شباهتی با توتال فوتبال نداشت. نقشه A آن‌ها را به جایی نمی رساند. بنابراین آن‌ها به سراغ مرد بزرگ رفتند.

مرد بزرگ، ووت وخهورست بود؛ کسی که هواداران همیشگی فوتبال انگلیس ممکن است او را به عنوان یک مهاجم مرکزی بلندقامت (۱۹۷ سانتی متر) و باانگیزه اما با استعدادی محدود به خاطر بیاورند که برای برنلی گل‌های زیادی به ثمر نرساند و در دوران حضور قرضی نیم فصلی‌اش در منچستریونایتد، در ۱۷ بازی لیگ برتر هیچ گلی نزد.

شاید به نوعی، نقش وخهورست در شب رویایی هلند، تفاوت بین تصورات رایج از فوتبال هلند و واقعیت تیم فعلی رونالد کومان را به ما نشان داد.

در مقابل، شاید بازیکنان انگلیس هم نکاتی را درباره حریفانی که روز چهارشنبه در نیمه نهایی یورو ۲۰۲۴ در انتظارشان هستند، درک کنند. زیرا این تیم هلند، تیم کلاسیک همیشگی آن‌ها نیست.

شاید داستان را بدانید. در هر تورنمنت، ماجرا همین است: یادآوری حرکت‌های نمایشی یوهان کرویف، ضربه والی مارکو فان باستن در فینال قهرمانی اروپا ۱۹۸۸ و تمام نوستالژی‌های مغرورانه از روزهایی که این تیم با پیراهن‌های نارنجی‌اش به وضوح از دست دادن مالکیت توپ را گناه می‌دانست، مورد ستایش قرار می‌گرفتند.

با این حال، واقعیت این است که تیم مدرن آن‌ها در تلاش است تا با نوع متفاوتی از بازیکنان به افتخار برسد.

به نیمه‌نهایی مسابقات قهرمانی اروپا در سال ۲۰۰۴، آخرین باری که هلند به این مرحله رسید، نگاهی بیندازیم. ترکیب آنها پر از بازیکنان نامدار بود. ادوین فن‌درسار درون دروازه، یاپ استام در دفاع، فیلیپ کوکو که بازوبند کاپیتانی را بر بازو داشت. و می‌توانیم به اسامی دیگری هم اشاره کنیم: آرین روبن در گوشه، کلارنس سیدورف در خط میانی، ادگار داویدز که با تکل‌های سفت و سخت توپ را می‌ربود و رود فن‌نیستلروی که به دنبال هر فرصتی برای گلزنی بود. وقتی تک تک اسامی را مرور می‌کنید، جای تعجبی ندارد که این‌قدر در مورد فوتبال هلند صحبت کرده‌ایم.

اما این ۲۰ سال پیش بود و لیست فعلی بازیکنان‌شان از آن درخشش برخوردار نیست. به عبارت دیگر، چند نفر از بازیکنان کومان می‌توانند در تیم منتخب مشترک انگلیس و هلند قرار بگیرند؟

فن‌دایک یکی از معدود بازیکنان فعلی تیم ملی هلند است که در بین بهترین‌های دنیا جای دارد.

ویرژیل فن‌دایک، بله. ژاوی سیمونز هم همین‌طور، با توجه به عملکرد عالی در طول این تورنمنت، می‌توان او را هم در نظر گرفت. با این حال، به نظر نمی‌رسد رأی مردم به نفع بازیکنان دیگری باشد. ممفیس دیپای، ستاره خط حمله هلند، نمی‌توانست در این تیم قرار بگیرد.

با این حال، شاید این گروه فعلی بازیکنان ویژگی‌های دیگری داشته باشند که از زمان یورو ۱۹۸۸، تنها باری که توانستند تمام آن توانایی باارزش را به قهرمانی در یک تورنمنت تبدیل کنند، در تیم‌های قبلی هلند چندان مشهود نبوده است.

پس از پیروزی ۲-۱ مقابل ترکیه در مرحله یک چهارم نهایی روز شنبه، کومان به این نکته اشاره کرد که او در مقایسه با سایر تیم‌های حاضر در جمع چهار تیم نهایی تورنمنت یعنی انگلیس، اسپانیا و فرانسه، یک «کشور کوچک» را هدایت می‌کند. این نکته اغلب اوقات نادیده گرفته می‌شود که ما در مورد کشوری صحبت می‌کنیم که جمعیت آن تقریباً یک پنجم میزبان این تورنمنت است.

این درست است که هلندی‌ها، مانند انگلیس، احساس می‌کنند به تیمی تبدیل شده‌اند که در تورنمنت‌های بزرگ عملکرد ضعیف‌تری نسبت به پتانسیل خود دارند. اما یکی از تیم‌های حاضر در نیمه‌نهایی که روز چهارشنبه در دورتموند به میدان می‌رود، کشوری با حدود ۱۷.۵ میلیون نفر جمعیت است. کشور دیگر که توسط گرت ساوت‌گیت هدایت می‌شود، حدود ۵۶ میلیون نفر جمعیت دارد.

با این حال، کومان بیشتر در مورد اهمیتِ داشتنِ «قلبی بزرگ» در این ورزش صحبت کرد و اینکه چطور بازیکنانش دقیقا همین را مقابل ترکیه، تیمی که همه چیز، دقیقا همه چیز برای رسیدن به جایی خاص ارائه کرد، نشان داده‌اند.

همان طور که کومان توضیح داد، او این حرف را به این دلیل گفت که زمان‌های دیگری هم وجود داشت که هلند به دلیل نشان ندادن همین نوع اشتیاق – یعنی میل، روحیه، همبستگی، هر اسمی که روی آن می‌گذارید – که تیم‌های ملی دیگر از خود نشان می‌دهند، مورد انتقاد قرار گرفته بود.

با این حال، در این بازی که هلند در اواخرش تحت فشار شدیدی قرار گرفت و ترکیه در حالتی نزدیک به جنون برای به تساوی کشاندن بازی حمله می‌کرد، به سختی ممکن بود همه بلاک‌ها و تکل‌های نجات‌بخش را شمرد.

هلند با جمعیتی کمتر از 20 میلیون نفر، همیشه با مشکل پرورش استعدادهای جدید روبرو بوده است.

چطور کسی می‌تواند بعد از آن حرکت قهرمانانه دنزل دامفریس در دقایق پایانی بازی، که باعث شد این مدافع راست به دلیل تلاش فیزیکی شدید به زحمت بتواند خودش را از زمین بلند کند، در مورد نگرش تیم هلند تردید داشته باشد؟

استفان دی‌فرای، زننده گل تساوی‌بخش هلند، بعد از بازی به خوبی این موضوع را خلاصه کرد:«این تیم می‌داند که چطور در کنار همدیگر زجر بکشد.»

و سپس وخهورست بود: با آغوشی باز، شروع به دویدنی پیروزمندانه از نیمه زمین خودی کرد که در مقابل هواداران کشورش در انتهای دیگر زمین به اوج رسید.

تعویض وخهورست در وقت استراحت بین دو نیمه به وارونه شدن روند بازی کمک کرد. ورود او بلافاصله قدرت بیشتری به هلند در خط حمله داد و اگرچه آن‌ها در برابر هر فرصتی برای فرستادن توپ به سمت او مقاومت کردند، اما بازی را به نفع‌شان تغییر داد.

علاوه بر آن، او با یک تکل نجات‌دهنده در محوطه جریمه خودی، از گل دوم تقریبا قطعی ترکیه جلوگیری کرد.

وخهورست که همچنان بازیکن برنلی است، فصل گذشته را به صورت قرضی در هوفنهایم گذراند، جایی که ۲۸ بار در بوندسلیگای آلمان بازی کرد و هفت گل به ثمر رساند. با گذشت یک ماه از ۳۲ سالگی، سابقه او همچنین نشان می‌دهد که نسبت به عملکردی که در دو باشگاه انگلیسی از خود نشان داده، جایی که در ۳۷ بازی در فصول ۲۲-۲۰۲۱ و ۲۳-۲۰۲۲ تنها دو گل در لیگ برتر به ثمر رسانده، بازیکن بهتری است.

او شاید یکی از بازیکنان کلاسیک با پیراهن نارنجی معروف نباشد. اما در این لحظات چه اهمیتی داشت؟

غرور فوتبالی را کنار بگذارید، در حقیقت چیزی زیبا در دیدن نمایش مرد بزرگ وجود داشت که نشان می‌دهد این تیم هلند چگونه تکامل یافته است.

می‌توانید تصور کنید که او دوست دارد همین کار را در روزهای آینده مقابل انگلیس هم انجام دهد.