آرسنال و ریسکِ بازی از مقابل دروازه؛ در سر آرتتا چه میگذرد؟
هفتیک- پیشتر هم این اتفاق افتاده بود و مقابل راپید وین هم تکرار شد: آرسنال ضربه دروازه را به پاسی در محوطه جریمه خودش تبدیل میکند و فرصتی ایجاد میشود تا رقیب توپ را برباید و گل بزند. جذابیت بازی روز پنجشنبه در لیگ اروپا، به خاطر پیامدهای اشتباهات مکرر خط دفاعی نبود- آرسنال در پایان پیروز بازی شد- بلکه در این بود که چقدر این اتفاق با دیگر اتفاقاتی که در باشگاه لندنی رخ میدهد ناموزون است.
در مجموع، این هفته هم آرسنال از مسیر زیبایی شناسی ونگری به سوی مسیر موثر بودن سفت و سخت آرتتا گام برداشت. آرتتای شگفتانگیز به حدی مصمم بود که مسوت اوزیل را از فهرست 25 نفره آرسنال حذف کرد. پس چرا با وجود چنین عملگراییای در تیم، آرسنالیها همچنان به قول اسکاتلندیها در دفاع ول میچرخند؟
مشخصا تلاش برای رساندن توپ از دروازهبان به محوطه جریمه حریف، بخشی از تعهد یک تیم به سبک بازی متکی بر پاس است. ولی آیا از دروازه خودی؟ از زمانیکه قانون اجازه داد بازیکنان توپی که دروازهبان شروع میکند در محوطه جریمه خودی دریافت کنند، چندین تیم سیستم مشابهی را پیش گرفتند ولی برخی به کلی چنین اقدامی را در تیمشان ممنوع کردند و دیگر تیمها نیز به ندرت از آن استفاده میکنند – حتی سیتی هم پس از شکست سنگین مقابل نوریچ به ندرت سراغ این سیستم میرود.
آرسنالیها در دیدار مقابل راپید وین، در تلاش برای شروع بازی از مقابل دروازه، گل خوردند اما در ادامه با زدن دو گل به پیروزی رسیدند.
اما توپچیها روی استفاده از این سیستم پافشاری دارند. این موضوع برای بازیکنان سابق آرسنال هم عجیب است. پل مرسون اتخاذ چنین تاکتیکی را مثل این میداند که به “پارک حیات وحش ووبرن” بروید و با یک کامیون پر از تکههای گوشت وارد قفس شیرها شوید. و هنگامیکه برند لنو توپ را در محوطه جریمه به داوید لوئیز پاس میدهد، احساس میکنید که آرسنال لباسهایش را درآورده، تکههای گوشت را به بدنش چسبانده و وسط گله شیرها رفته است.
به عنوان یک فوتبالنویس میان سال، باید افکارتان را بسنجید که مثل پیرمردها نشده باشد. کسی نیاز ندارد که شما مثل شخصیت “رون مَنجِر” در سریال The Fast Show نظرات از مد افتاده بدهید؛ تنها به این دلیل که تغییرات و پیشرفتهای فوتبال را درک نکردهاید. ولی گاهی حق با غریزه سنتیتان است. VAR به درد نمیخورد؛ و من در تلاش هستم که به فهم درستی از آرتتا در مورد تعلل تیمش در محوطه جریمه برسم- ولی نظرم به مرسون نزدیک است. مسئله این است که در مقابل ریسک کردن، چه چیزی به دست میآورید.
هر اقدامی در ورزش که مستلزم تقابل رو در رو با رقیب است، مثل شمشیر دو لبه است. آغاز کردن بازی از دروازه خودی و شروع زنجیره پاسکاری از عمق خط دفاعی، درست بر خلاف جملهای است که مربیان فوتبال بریتانیایی، دهههاست به بچهها گوشزد میکنند- “توپ را از خط دفاعی دور کن”.
هنگامیکه هدف شما کاهش خطر باشد، اقدامتان در راستای دور کردن هر چه بیشتر توپ از منطقه خطر- دروازه خودی-خواهد بود. رویکرد آرسنال این است که از نگه داشتن توپ در منطقه خطر، پاداش بگیرد. این موضوع مستلزم مسئولیتپذیری بالاست، به خصوص در دورانی که شروع پرس از دروازه حریف مرسوم است و اگر بتوانید توپ را هوشمندانه بین بازیکنان بگردانید، میتوانید چینش بازیکنان حریف را بهم زده و ضد حمله بزنید. با توجه به اینکه پییر امریک اوبامیانگ یکی از بهترین گلزنان حال حاضر روی حملات سریع و برق آساست، تیم آرسنال در چنین منطقی (شروع پاسکاری از دروازهبان) ذوب شده است. این تاکتیک به دوران پیش از آرتتا برمیگردد. اونای امری عاشق این کار بود. بارها هم به شکلی موفقیتآمیز انجامش داد که از بارزترین آنها میتوان به پیروزی فصل گذشته در نیمهنهایی جام حذفی مقابل منچسترسیتی اشاره کرد ولی به نظر میرسد که مشکلات زیادی هم برای تیم ایجاد کرده باشد. در ماه سپتامبر، شیرهای گرسنه خط حمله لیورپول، کلک طعمههای متحرک آرتتا را در آنفیلد کندند و به حدی پرس غافلگیرکننده و سنگینی انجام دادند که آرسنال نمیتوانست از یک سوم دفاعیاش خارج شود.
توپچیها در دیدار نیمهنهایی جام حذفی فصل گذشته مقابل منچسترسیتی چند بار بازی را از مقابل دروازه شروع کردند و در اجرای آن موفق بودند.
چیزی که اوضاع را بیشتر جذاب میکند، شخص آرتتاست. کنار گذاشتن اوزیل نشان میدهد در تفکرات او جایی برای این داستانهای رمانتیک نیست. او اقدامی که انتظار میرفت را انجام داد و با وجود استعداد و محبوبیت ستاره آلمانی، از نگاه آرتتا تیم در اولویت است. همچنین از دیدگاه تاکتیکی، آرتتا به دنبال نتیجه است تا یک نمایش زیبا- آرسنال او فوتبال زیبایی به نمایش میگذارد ولی در زمین حریف، آنها تند و تیز، سریع و حساب شده هستند. او پایبندی به سیستم حفظ توپ ندارد. در پیروزی جام حذفی، منچسترسیتی 71 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت. بنابراین اینکه او همچنان یکی از اقدامات دیوانهوار دوران امری را حفظ کرده و روی آن پافشاری دارد، بسیار جالب است. او در این تاکتیک چه چیزی دیده؟ در چه مسیری گام برمیدارد؟ او از زمان حضورش در آرسنال به حدی افکار شفافی داشته که مطمئنا برنامه درست و حسابی در سر دارد.
اگر عادلانه بررسی کنیم، او باعث شده آرسنال در استفاده از تاکتیکها پیشرفت کند- آنها سه دفاعه بازی میکنند و وظایف مهمی بر دوش کیهران تیرنی و هکتور بیرین قرار گرفته تا توپ را در گردش نگه دارند. گابریل، مدافع برزیلی جدید، در هنگام تصاحب توپ بسیار راحت است و به خاطر همزبان بودن با داوید لوئیز، ارتباط خوبی با او دارد.
اضافه شدن توماس پارتی هم کیفیت تیم را بالاتر خواهد برد. او در اولین بازی که 90 دقیقه کامل بازی کرد، نشان داد که چه هافبک کامل و توانایی است. اتفاقات ناگوار وقتی رخ داد که پارتی به عمق دفاع تیمش برگشت و لوئیز تلاش کرد توپ را به او برساند که توپ لو رفت ولی در صورتیکه توپ به پارتی میرسید، مطمئنا او میتوانست مالکیت آن را حفظ کرده و تیم را جلو ببرد.
شاید “انقلاب آرتتا” شامل این باشد که شروع بازی از دروازه خودی به یک خطر برای حریف تبدیل شود تا برای آرسنال. آمادهام که با چشمانی باز شاهد اتفاقات پیش رو باشم. تماشای رخ دادن این قمار بزرگ آرتتا مطمئنا جذاب خواهد بود.