تابستان اصلاحات؛ بایرن بار دیگر مدعی فتح چمپیونزلیگ میشود؟
هفتیک- بایرن مونیخ به تیزهوشی استراتژیکش افتخار میکند. اما در حقیقت، مهارت واقعی آنها به صورت ذاتی بسیار منفعلانهتر است.
مانند مربیای که در انجام تعویضهای تاثیرگذاری تبحر دارد که قرار است بازیای را نجات دهد که خودش با انتخاب ترکیب اصلیاش خراب کرده است، رکوددار قهرمانی آلمان اغلب بهترین تصمیمهایش را زمانی میگیرد که تحت فشار شدید قرار گرفته است و مجبور است اشتباهاتش را جبران کند.
این تابستان یکی از همین موارد است: حضور درخشان در بازار نقل و انتقالات و اتفاقات پشت صحنه نشان میدهد که درسهای دردناکی گرفته شده است و بر اساس آنها عمل میشود. فصل آینده قرار است یکی از آن فصلهایی باشد که این باشگاه را به واسطه تغییرات قابل توجهی که رخ داده به پیش خواهد برد. اجازه دهید این تغییرات را به این شکل خطاب کنیم:” اصلاحات”.
بسیاری از قهرمانیهای اخیر بایرن و پیشرفتهای اساسی آنها به همین شکل به دست آمده است. این دستاوردها نتیجه برنامهریزی محتاطانه نبوده، بلکه معضلاتی که پس از جراحی اورژانسی ایجاد شده، آنها را وادار به انجام این تغییرات و در نهایت پیشرفت کرده است.
در سال 2007 وقتی غفلت قابل توجه از سرمایهگذاری روی بازیکنان باعث شد که آنها سهمیه حضور در لیگ قهرمانان را کسب نکنند، این باشگاه هزینه بسیاری برای جذب لوکا تونی، فرانک ریبری و میروسلاو کلوزه انجام داد. یک سرمایهگذاری 100 میلیون یورویی که زمینهساز ظهور دوباره بایرن به عنوان قدرتی بینالمللی در طول یک دهه پس از آن شد.
دو سال بعد، یورگن کلینزمن تنها 9 ماه پس از اولین حضورش روی نیمکت بایرن به شکلی بیرحمانه اخراج شد. بایرن تصمیم گرفت که لویی فنخال ملقب به پروفسور فوتبال را جانشین او کند، مردی که فوتبال مالکانه را در این تیم جا انداخت و این ویژگی تا امروز همچنان در این تیم مانده است و آنها را به سطح دیگری برد.
وقتی چلسی بایرن را در فینال لیگ قهرمانان در آلیانز آرهنا، ورزشگاه خانگی خودش، شکست داد، تحلیلها نشان داد که این تیم نیاز به شاکله جدیدی دارد و مسئله فقط نیاز آنها به شانس بهتر روی نقطه پنالتی نیست. دانته، خاوی مارتینز و ماریو مانژوکیچ با هزینه قابل توجه 62 میلیون یورویی به خدمت گرفته شدند تا به فتح سهگانه تحت هدایت یوپ هاینکس کمک کنند.
و نیکو کواچ در سال 2019 در کمال بیاحترامی بلافاصله پس از فتح دوگانه در اولین فصل حضورش اخراج شد چون ساختار دفاعی او اساسا با غریزه بازیکنان این باشگاه در تضاد بود. هانسی فلیک، دستیار سابق این تیم، که مدیریت فردی بسیار خوبی مانند هاینکس داشت، یک رده بالا آمد و هدایت تیم را برعهده گرفت تا این تیم را از قهقرای تاکتیکی نجات داده- و فاتح سهگانه هم شود.
هنوز خیلی زود است که بگویم آیا خریدهای جذاب امسال هم چنین تاثیر هیجانانگیزی خواهند داشت یا خیر. اما تردیدی وجود ندارد که آنها ارزیابی بسیار مهمی نسبت به نواقص فصل 22-2021 داشتهاند.
حذف شرمآور بایرن از مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان و نمایش نه چندان خوب این تیم در بوندسلیگا (سه شکست و چهار تساوی در نیم فصل دوم) نیاز فوری این تیم به تقویت فهرست بازیکنان در پستهای کلیدی را نشان میداد. اما باید درباره مدیران ارشد این باشگاه منصف بود و گفت که آنها پیش از این نتایج ناامیدکننده در این فصل چنین چیزی را پیشبینی کرده بودند. جذب نصیر مزراوی، مدافع راست، به عنوان بازیکن آزاد و هافبکی به نام رایان گراونبرخ (با قراردادی به ارزش 19.5 میلیون یورو با بند پاداش) که هر دو از آژاکس به این تیم آمدند، عملا در اوایل بهار نهایی شده بود.
پست مدافع راست به طور خاص پس از انتقال فیلیپ لام به خط میانی توسط پپ گواردیولا در سال 2013 مشکل این تیم بود. رافینیا، بازیکن باتجربه این تیم، عملکرد خوبی در این پست داشت و بنجامین پاوارد، ملیپوش فرانسوی، هم نقطه قوت این تیم در فتح لیگ قهرمانان فصل 20-2019 بود اما هیچ یک از این دو بازیکن پویایی لازم برای بازی رو به جلو در راستای نیازهای بایرن را نداشتند. آزمایشهای یولیان ناگلزمان، مربی فعلی، روی سیستمی با استفاده از وینگ-بک لزوما نیازمند سبک متفاوتی از بازیکنان است که نشان میدهد چرا سرژ گنابری مجاب به بازی در این پست شد. نتیجه این کار نارضایتی بازیکنان ارشد بود.
استفاده از یک بازیکن متخصص در این پست خیلی به تاخیر افتاده بود. باید به یاد داشت که خصومتهایی بین فلیک و حسن صالح حمیدزیچ، مدیر ورزشی، بر سر درخواستهای این مربی برای جذب مدافع راست در ژانویه 2020 شکل گرفته بود.
واکنش صالح حمیدزیچ جذب آلوارو اودریوزولا از رئال مادرید به صورت قرضی بود که چندان دلگرم کننده نبود.
فلیک در پنجره بعدی خواهان جذب بنجامین هنریش، ملیپوش آلمانی، شد که حالا در لایپزیش است و در آن زمان در موناکوی فرانسه توپ میزد اما پس از این که سرجینیو دِست، گزینه مدنظر بایرن، از آژاکس به بارسلونا رفت، هیچ بازیکنی خریده نشد.
در واقع این روایت کاملا دقیق نیست.
صالح حمیدزیچ و مارکو نپه، مدیر استعدادیابی، بونا سار را با 9 میلیون یورو از مارسی خریدند- یکی از بدترین خریدهای دوران مدرن بایرن (سار 30 ساله بود و در طول دو فصل حضورش در این باشگاه پنج بار در بوندسلیگا در ترکیب اصلی قرار گرفت).
این مشکل برای دو فصل دیگر حل نشده ماند.
رابطه بین ناگلزمان و صالح حمیدزیچ خوب بوده است اما زمزمههایی در اواخر فصل گذشته در ساختمان مرکزی بایرن به گوش میرسید که این مربی اصرار زیادی به جذب بازیکنان خوب و تراز اول دارد.
اگر صالح حمیدزیچ میخواست اعتماد ناگلزمان و همچنین هواداران مردد و ناراحت را جلب کند، باید در این تابستان خریدهای بزرگتر، برجستهتر، مهمتر و بهتر انجام میداد. خریدهای عجیب و ضعیف او- سار، مارک روکا (اسپانیول) و عمر ریچاردز (از ردینگ در دسته دوم انگلیس)- همگی بسیار پایینتر از سطح بایرن بودند.
بایرن به بازیکنان ارزشمند نیاز داشت و آنها را جذب کرد.
مزراوی، ملیپوش سریع و تکنیکی مراکشی، سطح کیفیت این تیم را بالا خواهد برد و گزینههای تاکتیکی بیشتری را برای این مربی فراهم خواهد کرد.
این شرایط درباره گراونبرخ، یکی از جذابترین هافبکهای میانی جوان اروپا، هم صدق میکند. از زمان انتقال دو سال پیش تیاگو به لیورپول، بایرن تا حد زیادی به زوج جاشوا کیمیش و لئون گورتسکا تکیه کرد. هربار یکی از آنها در دسترس نبود، این تیم ریتمش را از دست میداد چون مارسل سابیتزر و کورنتین تولیسو نتوانستند جای آنها را پر کنند.
یک خرید دیگر به زودی به این تیم اضافه خواهد شد تا قدرت بیشتری به خط میانی نه چندان قوی بایرن اضافه کند: کونراد لایمر از لایپزیش که هافبکی با قابلیت پرسینگ شدید و دونده است و بسته به مذاکرات دو باشگاه در این تابستان یا تابستان بعدی به این تیم اضافه خواهد شد. قرارداد فعلی این ملیپوش 25 ساله اتریشی در تابستان آینده به پایان میرسد.
در حالی که جذب سادیو مانه از لیورپول تاثیر بسیار خوبی رو جایگاه بایرن و انعطافپذیری خط حمله داشته است، یک خرید دیگر بود که حتی اهمیتی بیشتر داشته است- صالح حمیدزیچ موفق شد ماتیس دلیخت را با قراردادی به ارزش 70 میلیون یورو که با بند پاداش تا 80 میلیون یورو هم میرسد از یوونتوس به خدمت بگیرد.
بایرن این مدافع هلندی 22 ساله را جانشینی برای داوید آلابا میداند، بازیکنی که پیوستنش به رئال مادرید به عنوان بازیکن آزاد در تابستان گذشته حفرهای بزرگتر از آنچه انتظار میرفت، ایجاد کرد. خط دفاعی این تیم بدون رهبری قدرتمند و هدایت هم تیمیهایش در جریان بازی بسیار شکننده به نظر میرسد.
استفاده از دلیخت این حفره را در استخوانبندی آلمانی زبان بایرن متشکل از مانوئل نویر، کیمیش و توماس مولر در قلب این تیم از بین میبرد. جذب او در واقع تایید تلویحی دیگری بود: لوکاس هرناندز 80 میلیون یورویی، اولین خرید درخشان صالح حمیدزیچ به عنوان مدیر ورزشی در سال 2019 در همان تابستانی که دلیخت اول به بایرن پیشنهاد شده بود، نتوانست انتظارات را نسبت به قیمتش برآورده کند. دایو اوپامکانو، خرید دفاعی بزرگ سال گذشته، با 42.5 میلیون یورو از لایپزیش هم گزینه کاملی برای این تیم نبود.
تغییر رویه دادن هزینه زیادی دارد.
خرج ناخالص این باشگاه احتمالا بیشتر از 140 میلیون یورویی است که آنها در تابستان 2019 پیش از شیوع جهانی ویروس کرونا هزینه کردند و این رکورد جدیدی را به ثبت رسانده است؛ این حتی بدون احتساب لایمر و ماتیس تل، پدیده 17 ساله باشگاه فرانسوی رن، که هدف دیگر آنهاست، به این مبلغ رسیده است.
نزدیک به نیمی از هزینههای آنها با فروش ریچاردز (9 میلیون یورو به ناتینگهام فارست)، روکا (12 میلیون یورو به لیدز یونایتد) و روبرت لواندوفسکی (50 میلیون یورو به بارسلونا) جبران خواهد شد اما باز هم حساب کردن روی پر شدن کامل ورزشگاه در طول این فصل قمار قابل توجهی به حساب میآید.
بایرن از زمانی که شیوع جهانی ویروس کرونا برای اولین بار حضور تماشاگران در ورزشگاه را محدود کرد تا به حال 150 میلیون یورو درآمد را از دست داده است. گردش مالی فصل گذشته (643.9 میلیون یورو) پایینترین گردش مالی پس از فصل 17-2016 (640.5 میلیون یورو) بود اما این باشگاه سود مختصری هم به دست آورد.
انتظار هیئت مدیره که درآمد به سطح دوران پیش از کرونا (750.4 میلیون یورو در فصل 19-2018) برگردد، نشان میدهد که اشتیاقی عمومی برای انجام اقدامات برجسته و قدرتمندانهتر توسط مدیریت ورزشی وجود دارد.
کمی ترس و احتیاط در مواجه با مشکلات اقتصادی عاقلانه است اما حالا زمان آن رسیده که اولیور کان، مدیر اجرایی این باشگاه، خودش را به عنوان مهمترین شخصیت در عمل و در کلام ثابت کند.
این دروازهبان سابق بایرن و آلمان در اولین سال حضورش در راس این باشگاه بیشتر در پس زمینه حضور داشت، اطرافش را معاونان تجاری گرفته بودند و پشت جایگاه مشاور مدیریت پنهان شده بود- رفتارهای مدیریتی وال استریتی هربرت هاینر- این مرد 68 ساله پیش از مدیریت بایرن، ریاست امپراتوری آدیداس را برعهده داشت- به عنوان رییس این باشگاه هم نتوانست با نیازهای بایرن برای پاسخی روشن و صریح در یک راستا قرار بگیرد.
ناگلزمان تنها 34 سال دارد و اغلب برای صحبت درباره موضوعات حساس و دشواری مانند خودداری اولیه کیمیش از تزریق واکسن کرونا و قرارداد حمایت مالی قطر از بایرن تنها میماند.
نشانههای اولیه این است که هاینر و کان متوجه شدهاند که باید به صورت واضحتری نسبت به نگرانیها واکنش نشان بدهند. هردوی آنها در میزگرد اخیر با حضور هواداران و متخصصان شرکت کردند تا درباره قرارداد با قطریها صحبت کنند. این نکته نیز قابل توجه بود که چطور کان در مصاحبه اخیرش با نشریه ورزشی آلمانی کیکر کمی فشار روی مربی (“ما باید موفق باشیم، او این را میداند”) و بازیکنان (“نیم فصل دوم انتظارات ما را برآورده نکرد”) آورد و این همان شیوه صحبتی بود که کارل هاینس رومنیگه، مدیر پیش از او، از آن استفاده میکرد.
توانایی صالح حمیدزیچ در یادگیری از اشتباهات گذشته هم به همین اندازه مهم بوده است.
پس از عدم موفقیت چند سال قبل در جذب کالوم هادسون اودی، وینگر چلسی و انگلیس، این هافبک سابق بایرن مونیخ- که به برازو معروف بود- در محافل عمومی محافظهکارتر شد. همزمان روابط با نشریات محلی بهبود پیدا کرد و باعث شد که تیترهای جنجالی کمتری برای او زده شود. او اساسا در کارش بهتر شده است.
در حالی که بعضی از مدیر برنامههای شناخته شده از تلاشهای او برای جذب بازیکنانشان در زمان شروع کارش در چند سال قبل چندان رضایتی نداشتند اما یکی از طرفین مذاکرات اخیر به اتلتیک گفت که زوج صالح حمیدزیچ و نپه مهارتهای بیان خود را بهبود بخشیدهاند:” برازو با رفتاری کاملا متقاعدکننده احساسات بازیکن را در جلب میکند و نپه مرد آرامی است که تمامی جزییات تاکتیکی را به کار میگیرد. آنها به خوبی مکمل یکدیگر هستند.”
دلیخت آخرین بازیکنی است که اسیر جادو و فصاحت کلام آنها شد و خیلی زود تصمیم گرفت از کوههای آلپ عبور کند و با وجود علاقه چلسی و چند باشگاه دیگر، از تورین به مونیخ برود. با الگو گرفتن از اولی هوینس، استاد ماهرش، که گاهی بعضی از اهدافش را سالها دنبال میکرد، صالح حمیدزیچ هم پس از اولین تماس در سال 2019 با این کاپیتان سابق آژاکس در تماس مانده بود.
بازیکنان بایرن بهتر از آن هستند که نتوانند قهرمانی فصل 23-2022 بوندسلیگا را به دست آوردند. اما اگر این باشگاه قرار است بار دیگر به صورت جدی مدعی قهرمانی در لیگ قهرمانان باشد، تغییراتی فراتر از خط مشی نقل و انتقالات و مدیران باید صورت بگیرد. ناگلزمان هم باید نتیجهگیری مناسبی از اتفاقات اشتباهی که در فصل گذشته رخ داد، داشته باشد.
تعداد قابل توجه ستارههای حاضر در خط حمله بدون شک او را برای امتحان بازیکنان و ترکیبهای مختلف پس از جدایی لواندوفسکی ترغیب میکند.
با این حال، تاریخ نشان میدهد که رختکن بایرن به دنبال ثبات، سیستم یکسان و مشخص و مربی قدرتمندی است که با بازیکنان همدل است اما فاصله سالمی را حفظ میکند. مدیریت خودخواهیهای تمامی این بازیکنان بزرگ نیازمند مهارتهای بین فردی بیشتری است.
ناگلزمان باید از تعادل بهتری بین تمایلش برای مداخله تاکتیکی و اعتماد به رهبران تیمش در زمین برای ارائه بازی خودشان اطمینان حاصل کند.
او یک سال قبل با آرامش و سکون خاصی برای اولین فصل حضورش روی نیمکت بایرن به این تیم اضافه شود، چرا که بیشتر انتقادها متوجه اشتباهات مدیران این باشگاه بود اما بازیکنان جذب شده توسط بایرن در این تابستان باعث خواهد شد که کار او آسانتر شود اما در عین حال فشارها افزایش پیدا کند.
این باشگاه اصلاحاتش را انجام داده است.
حالا نوبت او است که از این اصلاحات به درستی استفاده کند.