اشتفن بومگارت چگونه توانست کلن را به تیم جذاب بوندس‌لیگا تبدیل کند
هفت‌یک- روز یکشنبه از اشفتن بومگارت، سرمربی کلن، پرسیده شد که برنامه تیمش در دیدار روز شنبه برابر بایرن مونیخ، صدرنشین بوندس‌لیگا، چه بود. این مربی 50 ساله با صدای بم و رک بودن همیشگی‌اش گفت:” اگر در دفاع می‌نشستم هم به همین اندازه ضربه می‌خوردیم. من می‌خواهم لذت ببرم و تفریح کنم.”
این عبارت به همان اندازه که ساده و جسورانه به نظر می‌رسد، خلاصه‌ای از تغییراتی است که در شهر کلن صورت گرفته است.
بومگارت که در تابستان 2021 به عنوان سرمربی کلن انتخاب شد، فقط باعث ایجاد ثبات در تیمی نشده که در طول پنج سال پنج سرمربی داشته است. این سرمربی جدید زندگی را به تیمی بازگرداند که ماه می سال گذشته در آستانه مرگ بود؛ زمانی که با اختلافی کم در دیدار پلی‌آف برابر هولشتاین کیل از سقوط فرار کرد.
کلن با 4 گل مقابل بایرن شکست خورد اما نمایش هجومی این تیم تاثیرگذار بود.
هفت ماه گذشته و کلن در رده ششم جدول بوندس‌لیگا جای گرفته و تنها دو امتیاز با کسب سهمیه لیگ قهرمانان فاصله دارد. پیروزی 1-3 خارج از خانه برابر هرتا در روز یکشنبه و در هفته اول از نیم فصل دوم که با سختی به دست آمد آنها را 28 امتیازی کرد- تقریبا دو برابر امتیازی که فصل گذشته در همین مقطع به دست آورده بودند (15).
از زمان حضور در این تیم، بومگارت- که معمولا با کلاه لبه‌دار، در حال بالا و پایین پریدن عصبی کنار خط یا حتی هول دادن داور از مقابلش دیده می‌شود- به شخصیتی مهم در کلن تبدیل شده است. جایگاهی که آن را به عنوان “قدرشناسی از سَبکی” می‌داند که تیمش با استفاده از آن فوتبال بازی می‌کند. اما او دقیقا چطور به چنین جایگاهی دست پیدا کرد؟
***
وقتی بومگارت اهدافش برای فصل 22-2021 را در ماه آگوست سال گذشته میلادی مطرح کرد، بسیاری شگفت‌زده شدند. او نه تنها می‌خواست کلن از منطقه سقوط دور شود، بلکه می‌خواست این تیم را جز 12 تیم اول لیگ قرار دهد. تمامی این اهداف با تیمی بود که به ندرت کیفیتی در حد بوندس‌لیگا ارائه کرده بود و در تابستان هم چندان تقویت نشده بود.
کلن از اثرات گسترده ویروس کرونا رها نشده بود. به همین دلیل فهرست بازیکنان اضافه شده به این تیم که همگی بازیکن آزاد بودند، هیجان خاصی را در این شهر ایجاد نکرد. مارک اوث (شالکه) و دژان لیوبیچیچ (راپیدوین) شاید بهترین خریدهای این تیم به حساب می‌آمدند.
آنتونی مودِست که به نظر می‌رسید دوران اوجش به پایان رسیده از دوران حضور قرضی ناامیدکننده‌اش در سنت‌اتین برگشت. بدترین قسمت ماجرا این بود که سباستین بورناو، بهترین بازیکن کلن و ناجی این تیم در آخرین بازی، به وولفسبورگ پیوست.
رهایی از کابوس سقوط برای این تیم بسیار بلندپروازانه به نظر می‌رسید. اما حرف بومگارت به همین جا ختم نشد. این مربی 50 ساله گفت:” من می‌خواهم ما مثل یک واحد به نظر برسیم. نه تنها درون تیم، بلکه در همه جوانب.”
در هر حال، کلن فقط یک بار در سال و آن هم در زمان به راه افتادن کارناوال‌ها نبود که جو دیوانه‌کننده و هیجان‌انگیزی را تجربه می‌کرد؛ بلکه این موضوع به باشگاه فوتبال دوست‌داشتنی این شهر هم مربوط می‌شد؛ باشگاهی که به خستگی ناپذیر بودن و تمایلش به هیاهو شهرت داشت.
مانند پادربورن، باشگاه ایالتی که او از دسته سوم با بودجه محدود به بوندس‌لیگا رساند، بومگارت سبکی هجومی را انتخاب کرد. این مهاجم سابق در گفتگو با مجله فوتبالی آلمانی “11 فروینده” اظهار داشت:” وقتی به ورزشگاهی می‌روم، می‌خواهم فوتبال خوب و جذاب ببینم. چرا باید استانداردهای متفاوتی را روی تیم خودم اجرا کنم؟ بازی روی ضدحملات آسان است. اما من از این کار لذت نمی‌برم- و بازیکنان هم همینطور.”
کلن فصل جدید را با بازگشت به بازی و پیروزی 1-3 برابر هرتا در خانه آغاز کرد و به نظر می‌رسید که به تیمی جدید تبدیل شده است. آنها حالا بازیکنان سفید و قرمزپوشی بودند که ابتکار بازی را در دست گرفته، با قدرت حریف را پرس کرده و آنها را با ارسال سانترهای متوالی روی دروازه تحت فشار قرار می‌دادند.
کلن مانند دوران اوج بارسلونا نبود اما سبک بازی این تیم بدون شک با بازیکنان حاضر در فهرستش سازگاری بسیاری داشت و بیشتر از هر چیز، جدیت و سبک مثبت به کار گرفته شده زندگی، اعتماد به نفس و باور را به تیمی برگردانده بود که مدتی قبل شکست با حداقل اختلاف تمرکز داشت، از هم پاشیده به نظر می‌رسید و به اندازه کافی برای حضور در بوندس‌لیگا خوب نبود.
***
یورگ یاکوبز، مدیر ورزشی موقت کلن، به اتلتیک گفت:” اینطور نیست که او چوب‌دستی جادویی را تکان داده و همه چیز ناگهان به خاطر کاریزمای او شروع به کار کردن کرده باشد. تلاش زیادی پشت این نتایج وجود دارد. وقتی او به این تیم آمد می‌دانست که می‌خواهد چطور بازی کند. سپس متوجه شد که بازیکنانی که در اختیار داریم چقدر با این سیستم سازگار هستند.”
بنو اشمیتز که بارها کیفیتش از درون و بیرون این باشگاه زیر سوال رفته بود، در نقشی هجومی‌تر پیشرفتی خیره‌کننده داشته است. الیاس سخیری از نظر فیزیکی و دوندگی خستگی‌ناپذیر است و به موتور محرک بومگارت تبدیل شده است. صالح اوزجان، بازیکن نه چندان خوب دیگر این تیم، هر زمان که نیاز باشد به خوبی جای این بازیکن تونسی را پر می‌کند و در طول برگزاری رقابت‌های جام ملت‌های آفریقا به او برای انجام این کار اعتماد شده است.
هِنِس، بز معروف کلن که نماد این باشگاه محسوب می‌شود، از محبوبیت زیادی بین هواداران برخوردار است.
بازیکنانی که کسی به آنها توجه نداشت، کنار گذاشته شده یا در آستانه جدایی بودند، ناگهان به مهره‌های اصلی این تیم تبدیل شده‌اند- چیزی که کلن در طول این سال‌ها به شدت آن را کم داشت؛ به استثنای یوناس هکتور، بازیکن تک باشگاهی، و هِنِس که نماد این باشگاه است. و حتی این بز معروف هم گاهی به دلایل مشخص عوض می‌شود. عمرت دراز باشد هنس نهم.
***
بازیکنان کلیدی بیشتری در حال ظهور (دوباره) هستند، بازیکنانی مانند لوکا کیلیان، مدافع جوان، که برای جانشینی رافائل چیخوس که به شیکاگو پیوست به او اعتماد شده یا ماروین شوابه، دروازه‌بان تیم، که اول بازیکن ذخیره بود اما حالا این شانس را دارد که جانشین تیمو هورن، شماره یک قدیمی کلن، شود.
اما احیای هیچکس به اندازه بازگشت دراماتیک مودست لذتبخش نبود. او در سال 2017 از کلن به چین رفت و بازگشتش در نوامبر 2018 در ابتدا انتقالی از سر ناچاری به نظر می‌رسد. این تا زمانی بود که بومگارت آمد و دومین بهار این بازیکن 33 ساله را با خود به ارمغان آورد.
مودست در دومین مقطع حضورش در کلن، به ستاره اول این تیم تبدیل شده است.
از مودست خواسته شد کاری را انجام دهد که در آن مهارت دارد: ایجاد آشوب در محوطه جریمه حریف و گل کردن سانترهای متعدد هم تیمی‌هایش- که بیشترین تعداد سانتر در این فصل بوندس‌لیگا را داشته‌اند. مودست در 18 بازی 12 گل به ثمر رسانده که 9 مورد از آنها با ضربه سر وارد دروازه شده است.
یاکوبر با اشاره به سبک تجربی و عملی این سرمربی گفت:” این چیزی است که بومگارت در ذهن داشت. با مکالمات شخصی فراوان و انتقادهای سازنده که نوعی از تحسین را نیز به همراه داشتند، او بعضی از بازیکنانش را به سوی دوران اوج هدایت کرد.
با این حال، تغییر شرایط از تیمی منفعل به تیمی کنشگر بدون دردسر نیست؛ همانطور که دوران پر از بدشانسی کسب تنها یک پیروزی از 9 بازی نشان داد. در طول این مدت، بومگارت اصلاحاتی در ترکیب اصلی قابل پیش‌بینی‌اش صورت داد، جاگیری‌ها و الگوهای پاسکاری جدیدی را پیش از رسیدن توپ به بال‌ها به کار گرفت. اما معضل دیگری وجود داشت.
این تیم فصل گذشته میانگین مالکیت توپ 46.3 در هر بازی را داشت که هفتمین تیم از قعر جدول بوندس‌لیگا بود. آنها در فصل 22-2021 ناگهان با 56.2 درصد به رده چهارم آمدند. بازیکنانی که چندان به مالکیت توپ عادت نداشتند، ناگهان برای بازی‌سازی از دفاع مورد اعتماد واقع شدند. انجام اشتباهات در این شرایط اجتناب‌ناپذیر بود.
پس از این که چیخوس، مدافع میانی، توپ را در دیدار برابر اونیون برلین در ماه نووامبر در نزدیکی محوطه جریمه خودی از دست داد، کلن عقب افتاد. بعضی از هواداران ناراحتی‌شان را با سوت زدن نشان دادند. بومگارت گفت:” من از این واکنش بسیار ناامید شدم. دو یا سه سال پیش، ما فوتبال متفاوتی در کلن می‌دیدیم اما حالا تماشای بازی‌ها در این ورزشگاه جذاب است. ما می‌خواهیم این مسیر را در کنار هم با هواداران ادامه دهیم.”
این سرمربی ثابت کرده که باید با اشتباهات کنار آمد چون آنها بخشی از این روند هستند. یاکوبز گفت:” این باعث آسودگی خاطر فوتبالیست است که لذت یک حرکت بیشتر از هراس از تبدیل شدن آن به یک اشتباه باشد. این برای ما مشهود است که اگر این عملکردها به همین شکل ادامه پیدا کند، نتایج خوبی به دست می‌آید.”
***
در هر حال، این تیم همین حالا جواب اعتماد بومگارت را داده است. این روند 9 بازی با تنها یک پیروزی؟ تنها دو باخت در تمام این 9 بازی دیده می‌شود.
پس از عقب افتادن در آن بازی برابر اونیون برلین، کلن موفق شد در دقایق پایانی گل مساوی را به ثمر برساند. تنها دو هفته قبل، این تیم شکست 0-2 در دربی برابر بایرلوکوزن را به تساوی 2-2 تبدیل کرد، در دیداری که یکی از بهترین بازی‌های فصل بود. کلن این فصل پس از این از حریف عقب افتاده، 12 امتیاز به دست آورده و پس از هوفنهایم از این نظر دوم است.
برخلاف روزهای کابوس‌وار فصل گذشته، هواداران کلن در این فصل از نمایش‌های تیم‌شان لذت می‌برند.
این تیم، شامل نیمکتی که 13 گل و پاس گل در کارنامه دارد، تسلیم نمی‌شود و به تیمی تبدیل شده که پیروزی برابر آنها کار بسیار دشواری است. در واقع تنها بایرن (سه) شکست‌های کمتری را از چهار باخت کلن تجربه کرده است.
اعتماد به نفس این بازیکنان به همراه اتحادشان رشد کرده است. مودست گل مساوی برابر اونیون را در لحظات پایانی به ثمر رساند و برای شادی پس از گل با شیطنت کلاه لبه‌دار ارزشمند این سرمربی را از او دزدید.
چند هفته بعد، این بازیکن فرانسوی گل پیروزی‌بخش برابر اشتوتگارت را به ثمر رساند و شروع به گریه کرد. آن روز سالگرد فوت پدرش بود. بومگارت بازیکنش را در آغوش کشید و به او گفت که پدرش در حال تماشای بازی او از آسمان‌ها است. پیوند بین این مهاجم و مربی نشانگر روحیه تیمی خاصی است که بومگارت با دقت ایجاد کرده است.
بومگارت با ایجاد یک رابطه احساسی خوب با بازیکنانش، بهترین بازی‌ها را از آنها در این فصل گرفته است.
مارلون ایرلباخر، خبرنگار اسکای، به اتلتیک گفت:” بومگارت حسی شبیه به کلوپ به من می‌دهد. او جوی خانوادگی ایجاد کرده، همه راحت و صادق هستند. او انگیزه‌دهنده است، بسیار فریاد می‌زند اما در عین حال می‌توانید ببینید که همه در حال لذت بردن هستند.”
در آستانه پایان نیم فصل اول بوندس‌لیگا، این تیم از راین بالاخره تساوی‌ها را کنار گذاشته و پیروزی‌ها را آغاز کرد. این پیروزی برابر هرتا برلین در روز یکشنبه سومین پیروزی متوالی بود و آنها 13 امتیاز از شش بازی آخر به دست آورده‌اند. بومگارت با اشاره به تغییر انتظارات در کلن گفت:” ما درباره اروپا صحبت نخواهیم کرد.” او بهتر از هرکسی می‌داند که این باشگاه بالاخره به آرامش رسیده است. وظیفه‌ای که همین چند ماه قبل غیرممکن به نظر می‌آمد.
یاکوبز اظهار داشت:” پس از دوران افسرده‌کننده شامل شیوع کرونا و نمایش‌های ما در زمین، او بالاخره توانست انرژی، خوش‌بینی و هیجان بسیاری را به این شهر، باشگاه و تیم تزریق کند. البته این تلاشی مشترک است. اما شما به جرقه اولیه نیاز دارید و این جرقه توسط اشتفن بومگارت زده شد.”