دیدار سه پرده‌ای ترکیه-اتریش؛ ملغمه‌ای از بوندسلیگا، آمریکای جنوبی و لیگ‌های دسته چندم!
هفت‌یک-هشتمین و آخرین بازی مرحله‌ی یک‌هشتم نهایی یورو 2024 اصلا شباهتی به یک مسابقه‌ی یورو نداشت. در زیر بارش شدید باران در شهر لایپزیش که سطح آشوب را در بازی بالا می‌برد و به تکل‌های بلند نیز جلوه‌ی اغراق‌گونه‌تری می‌بخشید، ترکیه و اتریش جدالی را پشت سر گذاشتند که فرسنگ‌ها از نبرد تاکتیکی ایستا و صبورانه‌ی فرانسه و بلژیک در روز پیش از آن فاصله داشت. شرایط حاکم بر بازی در لحظاتی اصلا شبیه به کیفیت یک مسابقه‌ی ملی رسمی نبود.
در واقع این دیدار چیزی شبیه به سه مسابقه‌ی مختلف در سه شرایط متفاوت بود. اوایل بازی به یک مسابقه از بوندسلیگا شباهت داشت، با رفت‌وبرگشت‌های سریع و حملات سراسیمه روی دو دروازه. طرفداران دو تیم نیز اتمسفر پرشوری را در ورزشگاه شکل داده بودند و صداهای عجیب و غریبی نیز تولید می‌کردند. جمعیت بسیار بالای ترک‌ها در آلمان آنها را بدل به میزبان دوم تورنمنت کرده است. این جو این‌روزها در تمام شهرهای آلمان حاکم است اما در خود روزهای بازی آشکارتر نیز می‌شود. هواداران هر دو تیم در نیمه‌ی دوم اشیایی را به داخل زمین پرت کردند -سکه‌ای که یکی از هواداران ترکیه پرت کرد به سر مارسل سابیتزر اصابت کرد- اما گذشته از این و در مجموع اتمسفر فوق‌العاده‌ای در استادیوم حاکم بود.
در ادامه وارد بخشی از بازی شدیم که بیشتر شبیه یک فوتبال سنتی آمریکای جنوبی بود. اتریش که شهره به استفاده از سبک پرسینگ شدید است در نیمه‌ی دوم چیزی در این خصوص از خود نشان نداد؛ با وجود اینکه یک روز سرد تابستانی کاملا درخور و مساعد برای چنین سبک پرتکاپویی می‌توانست باشد. آنها با اینکه 0-1 از حریف عقب بودند اما به ترکیه اجازه می‌دادند که در زمین خودش مالکیت توپ را حفظ کند. ترکیه قادر بود پاس‌های ساده‌ای را در میانه‌ی میدان رد و بدل کند بدون اینکه میلی به نزدیک شدن به دروازه‌ی حریف داشته باشد. آردا گولر که در بازیهای قبلی به‌عنوان بال راست به بازی گرفته شده بود، در این دیدار نقشی مابین شماره 9 کاذب و شماره 10 کلاسیک داشت. او در این نقش قادر بود با مهارت حفظ توپ و دریبل‌زنی خود، فشار پرس اتریش را کاهش بدهد. گولر اکثر زمان بازی را در کلافگی از دست هم‌تیمی‌هایش سپری کرد، با درخواست مداوم از آنها برای نزدیک شدن به او و اضافه شدن به حمله.
گولر در لحظه‌های زیادی از بازی در کارهای هجومی تنها بود و از حمایت هم‌تیمی‌هایش برخوردار نبود.
در نهایت مقاطعی نیز در بازی وجود داشت که بیشتر شبیه به کیفیت مسابقات لیگ‌های دسته‌چندم بود. گل اول از روی یک ضربه‌ی کرنر به‌ثمر رسید و اشتباه دفاع و دروازه‌بان اتریش توپ را مقابل پاهای مدافع میانی ترکیه یعنی مریح دمیرال قرار داد و او نیز آن را به تور دروازه چسباند. گل دوم نیز کرنر دیگری بود که مجددا توسط دمیرال و این‌بار با ضربه‌ی سر او به گل تبدیل شد. تنها گل اتریش نیز از روی یک ضربه‌ی کرنر، تاثیر استفان پوش بلندقامت روی توپ و در نهایت ضربه‌ی مهاجم مکمل تیم یعنی میشائیل گریگوریچ به‌ثمر رسید. گریگوریچ در بین دو نیمه و به‌قصد شدت گرفتن حملات مستقیم اتریش وارد زمین شده بود.
باید گفت که سطح این مسابقه از حیث استاندارد فوتبالی بسیار پایین بود. در نیمه‌ی نخست اتریش سلسله‌ای از اشتباهات فردی توجیه‌ناپذیر را حین مالکیت توپ متحمل شد. اما در نیمه‌ی دوم آنها به بازی مسلط شدند، آن‌هم به دلیل از دست رفتن تمرکز کامل ترک‌ها، چیزی که به آن عادت کرده‌اند. ترکیه سی دقیقه‌ی پایانی مسابقه را جوری بازی کرد که انگار پنج دقیقه‌ی پایانی آن است. آنها هیچ تلاشی برای حفظ توپ و حرکت به‌سمت نیمه‌ی حریف صورت ندادند. ترکیه همچنین هیچ تاکتیک ضدحمله‌ی منسجم و با برنامه‌ای را نیز به نمایش نگذاشت.
در لحظه‌ای از بازی، باریس آلپر ییلماز توانست تا محوطه‌ی جریمه‌ی حریف پیشروی کند، سپس توپ را به لب خط عرضی زمین برد و پاس کات‌بک را ارسال کرد. اما تا فاصله‌ی بیست متری او هیچ بازیکنی از ترکیه حضور نداشت. همگی هم‌تیمی‌هایش برای دفاع کردن عقب نشسته بودند.
یک لحظه‌ی عجیب نیز در اوقات تلف‌شده حادث شد و آن زمانی بود که ترکیه در گوشه‌ی سمت چپ دفاع اتریش صاحب یک پرتاب شد. این آشکارا می‌توانست فرصتی برای آنها به‌منظور وقت‌کشی باشد. هافبک تیم یعنی اوکای یوکوشلو به‌دنبال یار مهاجمی بود تا توپ را به او پاس دهد اما هیچکس جلو نیامد. سپس توپ لو رفت و یوکوشلو نیز حین عقب‌نشینی دچار گرفتگی ماهیچه شد. ترکیه در مدیریت مسابقه کاملا ناتوان بود.
در ادامه نیز یکی از لحظات برجسته‌ی تورنمنت رقم خورد. وقتی چهار دقیقه از زمان تلف‌شده‌ی نیمه‌ی دوم سپری شده بود، دروازه‌بان ترکیه یعنی مَرت گونوک مهاری را انجام داد که شما را به یاد پیتر اشمایکل و گوردون بنکس می‌انداخت؛ شاید هم ترکیبی از هردوی آنها.
واکنش تماشایی مرت گونوک که یکی از بهترین سیوهای یورو 2024 است، مانع از این شد که این دیدار به وقت‌های اضافه کشیده شود.
حرکتی که منجر به شکل‌گیری این واکنش شد مطابق با الگوی حاکم بر سایر حملات اتریش در نیمه‌ی دوم بود: یک سانتر از سمت راست با ضربه‌ی سر مدافعان دور شد، سپس سانتری دیگر ازسمت چپ روی سر مهاجم نشست. بازیکن لایپزیش یعنی کریستوف بومگارتنر که در استادیوم خانگی تیمش نیز بازی می‌کرد با ضربه‌ی سر توپ را به زمین کوبید و مرت گونوک با پیش‌بینی جهش توپ توانست آن را مهار و راهی کرنر کند. این مسابقه‌ای بود که شایسته‌ی یک وقت اضافه‌ی سی دقیقه‌ای مهیج بود؛ اما آن مهار درخشان نیز یک پایان‌بندی خوب برای این دیدار به‌شمار می‌رفت.
اتریش، با وجود تمام تعریف و تمجیدهایی که در خصوص پیشرفتش صورت می‌گرفت، در همان مرحله‌ای از دور رقابت‌ها کنار رفت که سه سال پیش کنار رفته بود. آنها در یوروی قبلی نبردی جانانه را با قهرمان نهایی تورنمنت یعنی ایتالیا در مرحله‌ی یک‌هشتم صورت دادند و در نهایت در وقت اضافه 1-2 مغلوب حریف شدند.
بعید به‌نظر می‌رسد که آنها دوباره به قهرمان نهایی تورنمنت باخته باشند. ترکیه تیمی جذاب، آتشین‌مزاج و پرشور است اما ضعف آشکار آنها از حیث هوش تاکتیکی چیزی است که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت. آنها در برابر اتریش تنها 6 شوت شلیک کردند و در مقابل 21 شوت روانه‌ی دروازه‌شان شد، آماری که البته با در نظر گرفتن اینکه آنها 90 دقیقه تیم پیروز زمین بودند، کمابیش قابل انتظار بود. اما حقیقت این است که تنها چیزی که ترکیه عرضه کرد توانایی مدافعان میانی‌اش در درون محوطه بود؛ 2 بار در درون محوطه‌ی حریف و حدود 100 بار در درون محوطه‌ی خودی!
با این حال این چیزی بود که این تورنمنت به آن نیاز داشت. پس از بلند شدن سروصداهای فراوان مبنی بر پایین بودن سطح جذابیت یورو 2024، راند دوم این تورنمنت با جذابیت بالا آغاز شد. جذابیتی که در ادامه افزایش نیز خواهد یافت.
بدیهی است از تیمهای اتریش و ترکیه در حد بضاعت و توانشان باید انتظار داشت.
گویا نویسنده این مقاله توقع داشت که این دو تیم در کورس قهرمانی رقابتهای یورو ظاهر شوند. در کل ، تیمهای ترکیه و اتریش بازیهای قابل قبولی ارائه دادند.
روحیه جنگنده، سخت کوشی ، درخدمت تیم بودن، از بارزترین پارامترهای بازیکنان هردو تیم به حساب می آید.
بهتر است قبل از هرگونه اظهار نظر در خصوص عملکرد هر تیم ، قدری واقع بینانه به توانمندی های آن تیم بنگریم . چرا که وظیفه بازیکنان در مستطیل سبز اجرای دستورات سرمربی تیم می باشد ، آنها موظف به تامین رضایت تک تک تماشاگران ، نمی باشند.