یورو 2020؛ راهنمای گروه F؛ فرانسه، آلمان، پرتغال و مجارستان
هفت‌یک- وقتی جام ملت‌های اروپا به جای 24 تیم، با 16 تیم برگزار می‌شد، در واقع تورنمنتی بود که احتمال داشتن یک “گروه مرگ” تمام عیار در آن بسیار بالا بود. برای مثال گروه C در یورو 96 شامل آلمان، روسیه، ایتالیا و جمهوری چک بود که در آن زمان همگی در بین 10 تیم برتر رنکینگ فیفا قرار داشتند. با این حال افزایش تعداد تیم‌های حاضر در این مسابقات به 24 تیم به این معناست که حداقل یک تیم نه چندان قدرتمند در هر گروه حضور دارد.
چنین موردی در این گروه دیده می‌شود؛ هرچند مجارستان حداقل از امتیاز میزبانی در دو دیدار ابتدایی خود برخوردار است. با این وجود، گروه F گروهی مرگبار به نظر می‌رسید و چنین موضوعی صرفا به دلیل کیفیت بازیکنان آلمان، پرتغال و فرانسه نیست؛ بلکه به این دلیل است که آنها سه تیمی هستند که جام قهرمانی سه تورنمنت بزرگ جهانی اخیر را در اختیار دارند.
فرانسه دیدیه دشان به عنوان مدعی اصلی کسب عنوان قهرمانی شناخته می‌شود. تنها شگفتی موجود این است که آنها به عنوان قوی‌ترین تیم گروه در نظر گرفته نمی‌شوند؛ هرچند این گروه دشوار تا حدی دلیل این موضوع را شرح می‌دهد. آنها بااختلاف درخشان‌ترین ترکیب بازیکنان را در یورو 2020 در اختیار دارند، از بازیکنانی بسیار با کیفیت در تمامی پست‌ها در تیم اول بهره می‌برند، تعدد بازیکنان خوب نیز در فهرست تیم چشمگیر است و تنها مورد استثنا گزینه‌های موجود برای دفاع راست است.
دشان احتمالا از همان سیستمی استفاده می‌کند که باعث قهرمانی آنها در جام جهانی سه سال قبل شد؛ شاید با هشت بازیکن از بین 11 بازیکن ترکیب اصلی آغازگر فینال که هنوز در تیم حضور دارند. این سیستم 1- 3- 2- 4 است؛ سیستمی نامتقارن با حضور هافبکی که از سمت چپ به وسط زمین تغییر جهت می‌دهد و با استفاده از سرعت بالای کیلیان امباپه که در سمت راست حضور دارد.
سه سال بعد از قهرمانی در جام‌جهانی، فرانسه با تیمی بسیار پرمهره به دنبال فتح یورو 2020 است.
پست هافبک سمت چپ که زمانی در اختیار بلیز ماتوئیدی قرار داشت به احتمال زیاد با حضور آدرین رابیو پر خواهد شد و کورنتین تولیسو، ذخیره ماتوییدی در سه سال قبل، گزینه دیگر موجود در فهرست است. آنتوان گریزمان که در تمامی 47 بازی گذشته فرانسه حضور داشته، شماره 10 قطعی آنهاست و با توجه به کسب کفش طلای یورو 2016 و توپ برنز جام جهانی 2018 باید در صورت درخشش دوباره به عنوان یکی از باثبات‌ترین بازیکنان نسل خود شناخته شود.
شگفتی اصلی بازگشت کریم بنزما به خط حمله این تیم است، هرچند دشان پیش از آن همه را با دعوت دوباره رابیو علیرغم خداحافظی این بازیکن از تیم ملی شوکه کرده بود. بازگشت بنزما خبر بدی برای اولیویه ژیرو است که دشان قطعا برای ایجاد خط حمله منعطف‌تر بدون حضور او تلاش خواهد کرد. بنزما نه تنها شم گلزنی بالاتری دارد بلکه از توانایی ژیرو برای وارد کردن سایر بازیکنان در جریان بازی نیز برخوردار است. بعید به نظر می‌رسد که بنزما برای ایفای نقش بازیکن ذخیره بار دیگر به تیم ملی دعوت شده باشد اما ژیرو همیشه یک پلن B موثر به شمار می‌رود.
خط میانی شامل پل پوگبا و انگولو کانته از سه سال پیش تغییری نکرده است. پوگبا در کنار کانته نقشی دفاعی‌تر و محافظه کارانه‌تر را نسبت به سطح باشگاهی ایفا می‌کند و هافبک چلسی نیز گاهی نمایشی نه چندان درخشان برای فرانسه ارائه داده است، مانند بازی فاجعه‌باری که در فینال جام جهانی انجام داد.
دفاع این تیم تقریبا بدون تردید قوی‌ترین خط دفاعی تورنمنت است؛ با حضور پرسنل کیمپمبه در پستی که در جام جهانی به ساموئل اومتیتی تعلق داشت. رافائل واران در کنار او بازی می‌کند و بنجامین پاوار و لوکاس هرناندز، دو بازیکن بایرن مونیخ، هر دو قابلیت دفاعی و هجومی خوبی دارند. این خط دفاعی شامل چهار بازیکن با قد بالای 180 سانتیمتر است و می‌توان پوگبا، رابیو و بنزما را نیز در این دسته‌بندی قرار داد. فرانسه در طول سال‌های اخیر از روی ضربات شروع مجدد خطرناک ظاهر شده و این موقعیت‌ها می‌تواند نقشی حیاتی را در بازی‌های نزدیک مراحل حذفی برای آنها بازی کند. و دیدارهایی که برای فرانسه به دشواری مرحله حذفی باشند، خیلی زود با سفر آنها به آلمان آغاز می‌شود.
لوو در آخرین حضورش روی نیمکت آلمان در یک تورنمنت بزرگ، فرصت دارد تا سرانجام به ناکامی‌اش در فتح جام ملت‌های اروپا پایان بدهد.
هرچند باید دید که آیا آلمان توان ایجاد مشکل برای این تیم را دارد یا خیر. یواخیم لوو در آخرین تورنمنتی که به عنوان مربی روی نیمکت تیم ملی آلمان حضور دارد، همچنان از تیمی با توانایی تکنیکی بالا خصوصا در خط میانی بهره می‌برد اما به نظر می‌رسد که هنوز درباره نحوه بازی تیمش مطمئن نیست. آزمون و خطاهای تاکتیکی فراوانی در چند سال اخیر انجام شد، خصوصا با سیستم 3-4-3 که هرگز ساختار مناسبی نبود اما حالا اینطور به نظر می‌رسد که او بار دیگر به سیستم طبیعی‌تر 3-3-4 برخواهد گشت. هرچند بازگشت توماس مولر شاید به معنای استفاده از 1-3-2-4 باشد.
لوو از زمان بازنشستگی فیلیپ لام در پست دفاع کناری با مشکل مواجه بوده- و با توجه به تصمیم او برای استفاده از این بازیکن در مرکز خط میانی، می‌توان گفت که پیش از آن نیز چنین معضلی وجود داشته است. یوشوا کیمیش حالا در موقعیت لام قرار دارد- بهترین نمایش او در خط میانی است اما احتمالا به دلیل گزینه‌های فراوان آلمان در مرکز زمین و نبود بازیکن کافی در سمت راست خط دفاعی، به عنوان مدافع راست به میدان خواهد رفت. متس هوملس نیز بار دیگر به تیم ملی دعوت شده و احتمالا در کنار آنتونیو رودیگر زوجی را تشکیل خواهند داد که همکاری جذابی روی کاغذ به نظر می‌رسد. این همکاری نمی‌تواند بدتر از ترکیب نیکلاس زوله و رابین کوخ باشد که در ترکیب اصلی شکست تحقیرآمیز 0- 6 برابر اسپانیا قرار داشتند.
خط میانی شامل تونی کروس، ایلکای گوندوگان و لئون گورتسکا مشخصا جز قدرتمندترین خطوط میانی تورنمنت است؛ هرچند آلمان گاهی در طول سال‌های اخیر با کندی در پاسکاری مواجه بوده و این نشانه نگران‌کننده‌ای برای تیم ملی‌ای است که زمانی با قدرت و جدیت بسیار بازی می‌کرد.
یک مثلث برنده در بین گزینه‌های خط حمله دیده می‌شود. لروی سانه قدرت تیم در کناره‌هاست، تیمو ورنر عامل نفوذی از پشت مدافعان حریف به شمار می‌رود، مولر از هوش خاصی در جاگیری برخوردار است و رکورد 15 گل زده سرژ گنابری در 20 بازی در سطح ملی بسیار درخشان است. اما با این حال آنها معمولا باهم جفت و جور نمی‌شوند- و در واقع در اکثر مواقع در پنج سال اخیر همینطور بوده است.
پرتغال که مدافع عنوان قهرمانی و فاتح اولین دوره لیگ ملت‌های اروپاست، از کیفیت لازم برای فتح یک جام دیگر برخوردار است.
به نظر می‌رسد که پرتغال تیمی منسجم‌تر است، هرچند سیستم دقیق فرناندو سانتوس هنوز مشخص نیست. بازی با چند وینگر صرف و مهاجمی بدون وظیفه گلزنی یک سنت برای پرتغال به حساب می‌آید اما سانتوس این سبک را در جریان روند موفقیت‌آمیز تیمش در یورو 2016 تغییر داد. او مهاجم نوک را کاملا حذف کرد، نانی و کریستیانو رونالدو را به جلو برد و قدرت تیمش در مناطق مرکزی زمین را با اضافه کردن یک بازیکن دیگر به این منطقه افزایش داد. او حالا رونالدو و چهار بازیکن هجومی خوب دیگر را در اختیار دارد- دیگو ژوتا، ژوائو فیلیکس، برونو فرناندز و برناردو سیلوا که همگی در صورت عم حضور در ترکیب ناراحت خواهند شد اما حداقل یکی از آنها با این شرایط روبرو می‌شود.
سانتوس به احتمال زیاد از سیستم 3-3-4 استفاده می‌کند که با پیشروی فرناندز از خط میانی، استفاده ژوتا از سرعتش در سمت چپ و حضور برناردو در مرکز زمین از سمت راست همراه است. شاید فیلیکس بازیکنی باشد که از ترکیب کنار گذاشته شود اما به احتمالا زیاد در مرحله گروهی بارها از سیستم چرخشی استفاده خواهد شد. رونالدو حالا پست مهاجم نوک را به خود اختصاص داده اما باید به این نکته اشاره کرد که با حضور آندره سیلوا که این فصل در 32 بازی بوندس‌لیگا 28 گل برای اینتراخت فرانکفورت به ثمر رساند، آنها حالا نزدیک‌ترین بازیکن به یک شماره 9 قدرتمند واقعی پس از پدروپائولتا را در اختیار دارند.
پرتغال همیشه از هافبک‌های میانی تنومند و موثری برخوردار بوده و سانتوس هشت بازیکن را برای حضور در مرکز زمین در فهرست دارد- او ترسی از به کارگیری سه یا چهار هافبک به صورت همزمان ندارد؛ خصوصا اگر پرتغال پیش باشد. نظم جاگیری آنها به رافائل گریرو و ژوائو کانسلو اجازه پیشروی می‌دهد و آنها شاید خطرناک‌ترین زوج دفاع کناری در این مسابقات باشند. په‌په هنوز در 38 سالگی فوق‌العاده است و پرتغال با حضور او در کنار روبن دیاش، با تمام وجود از محوطه جریمه خودی دفاع خواهد کرد.
آخرین تیم اما نه ضعیف‌ترین آنها (خب، شاید ضعیف‌ترین از نظر شانس صعود به مرحله حذفی) مجارستان است. آنها از مزیت رویارویی با پرتغال و فرانسه در خانه خود بهره می‌برند- شاید با مزیت خاص استفاده 100 درصدی از ظرفیت ورزشگاه پوشکاش آرنا- و پس از آن به مونیخ سفر می‌کنند. این برگ برنده آنهاست اما این خطر هم وجود دارد که از نظر تکنیکی و تاکتیکی درهم کوبیده شوند.
مجارها کار بسیار سختی برای صعود از این گروه دارند و بسیاری آنها را حذف شده قطعی گروه F می‌دانند.
مارکو روسی، مربی این تیم، گاهی آزمون و خطاهایی را در زمینه ساختار مورد استفاده‌اش انجام داده اما شگفتی بزرگی خواهد بود اگر سیستم امتحان پس داده 2- 5- 3 را به کار نگیرد. شکل مثلث میانی می‌تواند تغییر کند و در واقع به شکل دفاع پنج نفره در اکثر مواقع دیدار برابر حریفان بزرگتر دربیاید.
با این حال ستون فقرات مجارستان قدرتمند است و از زوج حاضر در باشگاه لایپزیش تشکل شده- پیتر گولاچی، دروازه‌‌بان تیم، و ویلی اوربان که در پست دفاع میانی به میدان می‌رود. با این حال دومینیک سوبوسلای، هم تیمی آنها در رده باشگاهی و بهترین بازیکن مجارستان، به دلیل مصدومیت در این مسابقات حضور ندارد. آدام شالای به مجارستان اجازه می‌دهد که بازی مستقیم‌تری با مهاجمان داشته باشد و رولاند سالای احتمالا با نفوذهای متعدد از پشت سر با او همکاری خواهد کرد؛ البته او توانایی چندانی برای ایجاد خطر روی دروازه حریف ندارد.
به سختی می‌توان شانسی برای صعود مجارستان قائل شد اما گروه F مشخصا هیجان‌انگیزترین دیدارها را در خود جای داده است. کار دشوار این تیم‌ها شاید در مرحله حذفی مشخص شود- تیم دوم این گروه ممکن است حریف انگلیس شود و تیم صدرنشین احتمالا با تیمی از گروه A در مرحله یک هشتم‌نهایی روبرو خواهد شد که از امتیاز سه روز استراحت بیشتر بهره‌مند است. قرار گرفتن در آخرین گروه در هر تورنمنت مهمی همیشه باعث ایجاد مشکلاتی از این نظر می‌شود.