چگونه شرط ‌بندی دوران حرفه‌ای یک فوتبالیست را نابود می‌کند

هفت‌یک- اسکات دیویس 16 ساله بود و 50 پوند هفتگی به عنوان بورسیه در آکادمی جوانان ردینگ دریافت می‌کرد که همه چیز آغاز شد. او دور از خانواده و دوستانش در محله کوچکی زندگی می‌کرد، گاهی پس از تمرین نمی‌دانست چه کاری انجام دهد، در مرکز شهر قدم می‌زد و به دنبال جایی برای رفتن یا کاری برای انجام دادن بود. هرکاری که به گذر زمان کمک کند.

او به سوی دلال‌های شرط بندی جلب شد. از نظر قانونی هنوز به سنی نرسیده بود که بتواند شرط‌بندی کند اما هیچکس از این که او پشت دستگاه‌های الکترونیکی شرط بندی می‌نشست، ناراحت نمی‌شد یا واکنشی نشان نمی‌داد. او به خاطر نمی‌آورد که چند ساعت بعد با چه مقدار پول- اگر پولی باقی مانده بود- از آنجا خارج می‌شد. چیزی که با او می‌ماند، هجوم هیجانی بود که با هر بار چرخاندن دستگیره مجازی احساس می‌کرد. او به اتلتیک می‌گوید:” این ماشین به من حس موفقیت و هیجان می‌داد. تا زمانی که آنجا بودم انگار از واقعیت فرار می‌کردم.”

او به این کار مشتاق شد. شروع به شرط‌بندی روی فوتبال و اسب‌دوانی با هر بار 5 پوند و سپس 10 پوند کرد. هر هفته چهارشنبه دستمزد می‌گرفت و خیلی زود تمام درآمدش را صرف شرط‌بندی روی مسابقات عصر همان روز کرد. گاهی با کیفی پر از پول از آنجا خارج می‌شد. اما معمولا هیچ پولی برای بلیت 1.20 پوندی اتوبوس باقی نمی‌ماند و مجبور می‌شد مسیر پنج مایلی تا خانه را پیاده طی کند. و نشستن روی صندلی شرط‌بندی در آن بعدازظهرهای طولانی، قدم زدن‌های طولانی و دلسردکننده به سمت خانه یا طلسم شدن شانسش باعث می‌شد که او از نظر روانی و فیزیکی در آستانه تمرین روز بعد خسته باشد.

اولین قرارداد حرفه‌ای دیویس دستمزدش را به 400 پوند در هفته افزایش داد. میزان شرط‌بندی‌های او بیشتر شد. بنابراین رقم برنده شدن بالا رفت و البته این موضوع به صورت اجتناب‌ناپذیری درباره شکست‌ها نیز صدق می‌کرد. گاهی در یک چشم برهم زدن تمام پولش را می‌باخت و چیزی تا هفته بعد برایش باقی نمی‌ماند. اما گاهی برنده می‌شد و از نگاه او این پاداش- هجوم آدرنالین و پیروزی‌های احتمالی- باعث می‌شد که به ریسکش بیارزد. واقعیت این است که او در آن مرحله حتی اگر می‌خواست هم دیگر نمی‌توانست عقب بکشد.

این موضوع از دل تنهایی و بی‌حوصلگی آغاز شد اما خیلی زود تبدیل به موضوعی اجتماعی برای دیویس شد. او به محض پیوستن به آلدرشات تاون به صورت قرضی احساس کرد که ساده‌ترین راهِ شروع دوستی، پیوستن به مکتب کارت بازی در انتهای اتوبوس تیم است. او می‌گوید:” من بازیکنی جوان بودم که از باشگاهی لیگ برتری می‌آمدم؛ بنابراین وانمود کردم که عادت دارم با پول‌های زیاد بازی کنم. اما آن بازیکنان سال‌ها بود پوکر بازی می‌کردند.”

او در اولین سفر خارج از خانه 2500 پوند باخت- بیشتر از دستمزدی که در یک ماه دریافت می‌کرد. او به والدینش گفت چه اتفاقی رخ داده است. آنها وحشت کردند اما پذیرفتند بدهی‌ او به هم تیمی‌اش را بدهند به شرطی که قول بدهد که دیگر هرگز قمار نکند. او قول داد.

مشکل شرط بندی اسکات دیویس به حدی شدت گرفت که به یه بحران خانوادگی بزرگ تبدیل شد.

اما او پیش از آن معتاد شده بود. وقتی قرارداد جدیدی در ردینگ به امضا رساند که دستمزدش را به 2000 پوند در هفته افزایش می‌داد مدعی شد که “این بدترین اتفاقی بود که می‌توانست رخ دهد”. او اضافه می‌کند:” احترام من برای پول از بین رفته بود. به محض این که پول به حسابم واریز می‌شد مستقیما به محل شرط‌بندی می‌رفتم. به یاد دارم که در یک ساعت 3500 پوند باختم.  یک بار ماشینم را نابود کردم چون در حال تماشای مسابقه اسب‌دوانی با تلفن همراهم بودم. با نوشیدن ردبول تمام شب بیدار می‌ماندم تا بتوانم در ساعت دو صبح روی مسابقات لس‌آنجلس‌لیکرز یا دیدارهای زیر 17 سال در تایلند شرط ببندم که هیچ چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم. نمی‌توانم دست بردارم.

من در مسیر خود تخریبی قرار داشتم. نمی‌خوابیدم و به فوتبالم نیز آسیب زده بود. تمرکزی روی آن نداشتم. برندان راجرز (سرمربی ردینگ در آن زمان) به من گفت که توانایی بازی در لیگ برتر را دارم اما کمترین میزان حرفه‌ای‌گری را در بین بازیکنان باشگاه داشتم و باید شرایطم را بهبود می‌بخشیدم. اما نمی‌توانستم. و نمی‌خواستم دلیلش را به او بگویم.

والدینم در نهایت شروع به کنترل حساب بانکی من کردند تا نتوانم پولم را روی قمار خرج کنم. آنها به من دسترسی برای خریدهای ضروری در هر هفته را دادند. اما من کمترین میزان سوخت برای ماشینم را استفاده می‌کردم تا از بقیه پول برای شرط‌بندی استفاده کنم. این اتفاق منجر به این شد که در طول شب در پارکینگ ورزشگاه در ماشین بمانم و از سرما یخ بزنم چون ماشین به اندازه کافی بنزین نداشت که به خانه بروم.

و می‌دانید بدترین چیز چه بود؟ این اعتیاد من را به دروغگویی همیشگی تبدیل کرده بود. به بهترین دوستم گفتم تصادف کردم تا 500 پوند برای تعمیر ماشینم به من قرض بدهد. هیچ تصادفی در کار نبود. این را از خودم ساختم تا او به من پول قرض دهد و من بتوانم آن را بگیرم و با آن شرط‌بندی کنم.

وقتی به کراولی تاون پیوستم، مبلغ 30 هزار پوند به عنوان حق انتقال گرفتم. والدینم اصرار داشتند این مبلغ را به حساب پس‌انداز واریز کنند تا بتوانم پول پیش خانه‌ای را بدهم. آنها خانه‌هایی را به من نشان می‌دادند و ما درباره این که چه فرشی می‌توانم بخرم حرف می‌زدیم. چطور می‌توانستم به آنها بگویم که پیش از آن تمام این پول را در شرط بندی از دست داده‌ام؟”

***

در فوتبال مشکل شرط بندی وجود دارد. این موضوع فقط تکیه این صنعت به شرکت‌های شرط بندی یا حمایت مالی آنها و در نتیجه بمباران تبلیغات در اکثر ورزشگاه‌ها و در جریان پوشش تلویزیونی نیست. بلکه این موضوع روی سطح فردی نیز تاثیرگذار بوده است.

فوتبالیست‌های حرفه‌ای در یک بازه سنی خاص بیشتر مستعد اعتیاد به شرط‌بندی هستند. شش نفر از 10 نفر مراجعه کننده به مرکز ملی کمک به ترک اعتیاد شرط بندی، 35 سال یا کمتر هستند و تقریبا دو سوم این تعداد را مردان تشکیل می‌دهند.

ورزشکاران حرفه‌ای به هیچ وجه مصونیتی نسبت به این مشکل اجتماعی وسیع‌تر ندارند و در واقع استعداد بیشتری نیز برای گرفتار شدن در دام اعتیاد به شرط‌بندی دارند. تحقیق انجام شده توسط اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای نشان داد که فوتبالیست‌ها و بازیکنان کریکت سه برابر بیشتر از سایر افراد جوان در معرض این مشکل قرار دارند. تحقیقات بیشتر از سوی اپیک، مرکز مشاوره مستقل شرط‌بندی، تخمین می‌زند که ورزشکاران پنج برابر بیشتر از جمعیت کلی در معرض خطر عادت به این کار قرار دارند. اما چرا؟

دکتر تیم راجرز، روانپزشک ورزشی، که از طریق شرکت پرفورم-آر در برگزاری مسابقات فوتبال حرفه‌ای، رقص و همچنین المپیک و پارالمپیک حضور داشته می‌گوید:” نقطه شروع درک مکانیزم روانی پشت رفتارهای اعتیادآور است. بیشترین عبارتی که با اختلاف در بین ورزشکاران و فوتبالیست‌ها در توصیف این اعتیاد شنیده‌ام، کلمه فرار است- فرار از احساسات منفی مانند نگرانی یا ناراحتی. این استراتژی ناسالمی برای سازگاری است.

فراز و نشیب‌های بسیاری برای فرد رقابت‌کننده وجود دارد. واضح‌ترین آنها پیروزی و شکست است اما موارد بسیار دیگری نیز وجود دارند. یک فوتبالیست معمولا با اتفاقات بیشتری در سال‌های اولیه زندگی روبرو می‌شود. رخدادهای زندگی که می‌توانند مهم‌تر یا حتی فاجعه‌بارتر به حساب بیایند. مواردی مانند مصدومیت، مباحث قرارداد، نقل و انتقالاتی که عواقب خوب یا بد دارند و به پایان رسیدن زود هنگام زندگی حرفه‌ای.

بازیکنان گاهی می‌توانند بیشتر از سایرین با این فراز و نشیب‌ها روبرو شوند چون بخش زیادی از هویت و ارزش فردی آنها به نتایج کسب شده در زمین گره خورده است. بعضی از آنها نمی‌توانند راهی سالم برای سازگاری با این اتفاقات پیدا کنند بنابراین به مکانیسم‌های سازگاری روی می‌آورند که مانند شرط بندی چندان سالم نیستند.”

عوامل دیگری وجود دارد که استعداد کشیده شدن فوتبالیست حرفه‌ای به سوی مشکلات شرط بندی را افزایش می‌دهد: درآمد در دسترس، زمان تعطیلی بیشتر و از نظر دکتر راجرز تمایل به “اشتباهات شناختی” که به موجب آن بعضی بازیکنان باور دارند که به واسطه جایگاه‌شان به دلالان شرط بندی برتری دارند- حتی با این که فوتبالیست‌ها از سال 2014 در انگلیس اجازه ندارند که در ورزش خودشان شرط بندی کنند.

دکتر راجرز اضافه می‌کند:” موضوع دیگر به عنوان ورزشکار حرفه‌ای این است که شما شاید تفکراتی درباره حفظ جایگاه و پیشرفت زودهنگام داشته باشد- عزمی برای این که هرگز دست از کسب پیروزی برندارید؛ حتی اگر دشوار باشد. این ویژگی زمانی که در یک دیدار فوتبال با یک گل در دقیقه 87 عقب هستید، خوب است اما اگر 500 پوند باخته باشید و فقط 100 پوند برای‌تان باقی مانده باشد، ویژگی خوبی نیست.”

دیویس با این نظر موافق است. هافبک سابق ردینگ، کراولی و آکسفورد یونایتد که حالا در بیگِلزوِید تاون در لیگ جنوبی توپ می‌زند می‌گوید:” من احساس می‌کردم دانش کافی برای غلبه بر سیستم را دارم. اما غریزه رقابتی که یک فوتبالیست دارد را هم داشتم. از شکست خوردن متنفر بودم. هر بار می‌باختم می‌خواستم شرط دیگری ببندم تا بتوانم در نهایت دلال شرط‌بندی را شکست دهم. این فاجعه بود.”

محیطی که فوتبالیست‌ها در آن حضور دارند نیز کمکی به بهبود شرایط نمی‌کند. نیاز ذاتی به نشان دادن خودشان به عنوان ورزشکاران در حال کار و مطلع باعث می‌شود که بسیاری از آنها از صحبت کردن و تایید نشیب‌ها و مشکلات شخصی حذر کنند. چشم‌انداز زندگی حرفه‌ای به اندازه استعداد، به شخصیت نیز بستگی دارد. اگر باشگاه‌هایی هم باشند که قبول کنند بازیکنی که از مشکل اعتیاد به شرط‌بندی رنج می‌برد را به خدمت بگیرند، تعدادشان بسیار کم است.

و سپس مسئله جنبه دیگر محیط آنها مطرح می‌شود: نحوه شکل گرفتن وابستگی ناسالم صنایع فوتبال و شرط‌بندی به یکدیگر. دکتر راجرز می‌گوید:” شرکت‌های شرط‌بندی حامی مالی بسیاری از پیراهن‌های فوتبالی هستند. در حالی که آنها اجازه شرط‌بندی روی ورزش خودشان را ندارند اما پیام متضادی با تبلیغ شرط بندی در هرجایی که آنها می‌روند، وجود دارد. من فکر می‌کنم باید تردیدهایی درباره مقررات این صنعت مطرح کرد و تمامی این مسائل را در نظر گرفت.”

***

جان هارتسون در سن 45 سالگی با غرور به دوران حرفه‌ای خود نگاه می‌کند. او در سطح باشگاهی 203 گل به ثمر رساند که 55 تای آنها در لیگ برتر برای آرسنال، ویمبلدون، وستهام یونایتد و کاونتری سیتی زده شد و 109 گل در 201 بازی برای سلتیک زد، سه قهرمانی لیگ اسکاتلند، دو قهرمانی جام حذفی اسکاتلند و یک جام اتحادیه در اسکاتلند به دست آورد. او 51 بازی ملی برای ولز انجام داد، 14 گل زد و سه بار بهترین بازیکن سال ولز شد. او حالا زندگی حرفه‌ای موفقی در رسانه‌ها دارد.

او همچنین فردی نجات یافته از اعتیاد به شرط بندی است. نزدیک 10 سال از آخرین باری که شرط بندی کرد، می‌گذرد اما روند درمان هنوز ادامه دارد. غلبه بر اعتیاد بی‌نهایت سخت‌تر از در دام آن افتادن در وهله اول است.

هارتسون مانند دیویس در سن پایین به سوی این دستگاه‌های شرط بندی کشیده شد- در مورد او زمانی که به عنوان پیشخدمت در کافه‌ای در سوانسی، شهر محل تولدش، کار می‌کرد. وقتی به تازگی به لوتون تاون در فاصله بیش از 200 مایلی شهرش پیوست، این دستگاه‌ها راه فراری از بی‌حوصلگی و دلتنگی برای خانه در بعدازظهرهای طولانی و تنهای پس از تمرینات بودند. او می‌گوید:” این فرار از واقعیت بود. فرار از زندگی و از دنیای واقعی.”

جان هارتسون دوران حرفه‌ای پرافتخاری داشت اما او نیز سال‌ها با مشکل شرط بندی روبرو بود.

هارتسون خیلی زود گرفتار شد و تمام دستمزد 40 پوند در هفته را روی این دستگاه‌ها خرج کرد. او یک بار که بی‌اندازه به دنبال پول بود، به دلیل سرقت کارت اعتباری یکی از بازیکنان تیم اول از سوی باشگاه محروم شد. این اتفاق می‌توانست به سادگی پایان دوران حرفه‌ای او باشد اما کارش را جدی گرفت، راهش را به تیم اصلی باز کرد و در 19 سالگی با قراردادی به ارزش 2.5 میلیون پوند به آرسنال پیوست که در آن زمان رکورد نقل و انتقالاتی بریتانیا برای خرید یک نوجوان بود. ناگهان دیگر پول نگرانی او نبود.

داستان رابطه فوتبالیست‌ها با شرط‌بندی بسیار طولانی است- که با داستان معروف استن بولز، مهاجم سابق کویینز پارک رنجرز و تیم ملی انگلیس، که “اگر می‌توانست مانند پاس دادن توپ از محل شرط ‌نیز عبور کند، مرد ثروتمندی می‌شد” به جمع‌بندی می‌رسد- اما با افزایش میزان دستمزدها در سال‌های اخیر پیچیده‌تر شده است.

هارتسون به نسلی از بازیکنان در دوران آغازین لیگ‌برتر تعلق داشت که ناگهان در اواخر نوجوانی با پولی فراتر از بزرگترین رویاهای‌شان روبرو شدند.

پل مرسون، مهاجم سابق آرسنال، استون ویلا، میدلزبورو و تیم ملی انگلیس، تخمین می‌زند که اعتیاد به شرط بندی حدود 7 میلیون پوند از دارایی او را گرفت چرا که مبالغ پنج رقمی روی همه چیز از فوتبال آمریکایی گرفته تا بسکتبال لیتوانی شرط می‌بست. مرسون سال گذشته گفت:” شما دیوانه می‌شوید. این موضوع به شما می‌چسبد. به صورت مداوم به صفحه گوشی نگاه می‌کنید و انرژی شما را می‌گیرد.”

کیث گیلسپی 47 هزار پوند در یک روز در مسابقات از دست داد و فردای آن نیز 15 هزار پوند دیگر باخت تا در سن 35 سالگی اعلام ورشکستگی کند. شایعاتی درباره عادات شرط بندی مایکل اوون شنیده می‌شد که مدت‌ها پیش از آن بود که او وجود مسابقات کارت بازی در اردوی انگلیس در جام جهانی 2002 را تایید کند که منجر به باخت 30 هزار پوندی او به کیه‌ران دایر، هم تیمی‌اش، شد. وین رونی هشت سال بعد برای پرداخت بدهی‌اش، با یک دلال شرط بندی خصوصی به توافق رسید.

در سال 2017، جویی بارتون 30 هزار پوند جریمه شد و به دلیل نقض قوانین اتحادیه فوتبال انگلیس با بستن 1260 شرط روی مسابقات در یک بازه ده ساله به مدت 18 ماه نیز از فوتبال محروم شد. این شامل چندین شرط بندی روی شکست تیمش- در دیدارهایی که در آنها حضور نداشت- و شرط سه پوندی روی خودش برای به ثمر رساندن اولین گل در جریان دیدار منچسترسیتی برابر فولام در آوریل 2006 نیز بود. بارتون اظهار داشت که مدت‌ها برای غلبه بر اعتیاد به قمار جنگیده و به بی‌بی‌سی گفت:” من فکر می‌کنم اگر آنها تمام کسانی که شرط بندی می‌کنند را پیدا کنند… 50 درصد از بازیکنان کنار گذاشته می‌شوند چون از نظر فرهنگی ریشه دوانده است.”

هارتسون با این نظر موافق است. او می‌گوید:” شرط بندی در فوتبال بسیار متداول است. شما برای تبدیل شدن به یک معتاد به قمار به دو چیز نیاز دارید: زمان و مقداری پول، مهم نیست چقدر باشد. بازیکنان حرفه‌ای هر دوی این موارد را به وفور در اختیار دارند. تمرینات اکثر روزها در میانه روز به پایان می‌رسد. حتی اگر برای چند ساعت در باشگاه بدن‌سازی هم بمانید، کارتان در ساعت دو ظهر به پایان می‌رسد. این زمان آزاد زیادی است. بعضی بازیکنان به ماشین‌ها علاقه دارند. بعضی به املاک تمایل دارند. اما بسیاری از ما کسانی هستیم که از زمان نوجوانی نقاط ضعفی را به همراه داشتیم.

من از همه نظر وارد شده بودم. مالک اسب‌ها بودم. با جو کینی‌یر (سرمربی‌اش در ویمبلدون) و هری ردنپ (سرمربی‌اش در وستهام) مالک سگ‌های تازی بودیم. ما پنج شنبه شب‌ها به مسابقات سگ‌های تازی در والثامِستو می‌رفتیم. همیشه مسابقاتی در تاوسِستر یا هوو یا ویمبلدون برگزار می‌شد. این به بخشی از زندگی من تبدیل شده بود. از آن لذت می‌بردم. و نمی‌خواستم هزار پوند برنده شوم چون با توجه به دستمزدم هزار پوند زندگی‌ام را تغییر نمی‌داد. می‌خواستم 20 هزار پوند برنده شوم. و این یعنی پول بیشتر و بیشتری وسط می‌گذاشتم.”

هارتسون با 10 دلال شرط‌بندی متفاوت حساب داشت. او در روزهای پیش از قمار آنلاین اقدام به شرط بندی می‌کرد. او با شرکتی به توافق رسیده بود که میزان شرط بندی‌هایش را از همسرش که راضی به این کار نبود، پنهان کنند. او میزان مشخصی پول روی شرط می‌گذاشت- برای مثال 100 پوند- و کارکنان شرکت می‌دانستند که باید آن را 10 برابر کنند.

او می‌گوید:” وقتی شما پول زیادی دریافت می‌کنید، بعضی دلالان شرط بندی هیچ حدی روی میزان شرط که می‌خواهید ببندید، قرار نمی‌دهند. آنها می‌دانند که حتی اگر پول زیادی را در قمار از دست بدهید، هفته دیگر باز هم دستمزد بالایی دریافت خواهید کرد.”

او رقمی بابت مقدار پولی که در طول سال‌ها از دست داد، تعیین نمی‌کند اما در یک مقطع پس از پایان دوران فوتبال و کاهش درآمدش نیز به قمار با ارقام بالا ادامه داد و بیش از 300 هزار پوند به دلالان شرط بندی بدهکار شد. او در نهایت در سن 36 سالگی برای ترک اعتیادش کمک گرفت و زمانی حاضر به گرفتن کمک شد که دید که همسرش وسایلش را جمع کرده تا از خانه برود.

هارتسون از نوامبر 2011 تا به حال هیچ شرط بندی انجام نداده و حالا سفیر کمپین قمارِ مسئولانه لدبروکز است. اما او باور دارد که بازیکنان شناخته شده مانند مرسون، گیلسپی و خودش بخش کوچکی از جامعه بزرگتر هستند- و رونی 35 ساله و دیویس 32 ساله شاهدی بر این ماجراست- چون تمامی شواهد نشان می‌دهد که این مشکل در بین نسل فعلی فوتبالیست‌ها بدتر است. در دهه 1990 و 2000 میلادی باید از مسیر خارج می‌شدی تا به قمار عادت کنی. این روزها وسوسه قمار چندان دور از دسترس نیست.

***

دیویس تایید می‌کند که در زمینه قمار به روش‌های منسوخ عمل می‌کرد؛ هرچند استفاده از خودکار، کاغذ و دسته‌ای اسکناس در محل شرط بندی بخشی از شیوه فریب او بود. او می‌گوید:” اگر از پول نقد استفاده می‌کردم، در حساب بانکی‌ام وارد یا خارج نمی‌شد و والدینم از آن باخبر نمی‌شدند. من به صورت آنلاین هم شرط می‌بستم اما ترجیح می‌دادم این کار را به شیوه قدیمی انجام دهم.

این روزها شما می‌توانید در عرض شش ثانیه با روشن کردن گوشی در دو هزار سایت شرط بندی مختلف شرط ببندید. این برنامه‌ها طراحی شده‌اند که در بیشترین حد ممکن با شما در ارتباط باشند. و عددی که در گوشه بالای سمت راست صفحه می‌بینید حس پول زیادی را به شما منتقل نمی‌کند. من همیشه می‌دانستم که چقدر در محل شرط بندی می‌بازم- و با این وجود باز هم تکرارش می‌کردم- اما خرج کردن پول به صورت آنلاین باز هم آسان‌تر است.”

رونی نیز سال گذشته وقتی به همراه دیویس تجربیات‌شان را به عنوان بخشی از کمپین قمار مسئولانه به نمایندگی از حامی مالی دربی کانتی مطرح می‌کردند، حرف مشابهی زد. او با یادآوری عصرها و شب‌های طولانی در اتاق‌های هتل در سفرهای خارج از خانه با منچستریونایتد و تیم ملی انگلیس گفت:” شما کسل می‎‌شوید و کارهایی می‌کنید تا وقت را پر کنید. شرط بندی با گوشی آسان بود. احساس خرج پول واقعی را نداشت. متوجه میزان پولی که در آن زمان شرط می‌بستید، نبودید. من در ابتدا برنده می‌شدم و فکر می‌کردم پول آسانی به دست آوردم اما این باعث می‌شود کمی بیشتر وارد آن شوید و من در نهایت باختم- سقوط کردم.”

وین رونی هم از جمله ستاره‌هایی بود که پول زیادی را در فوتبال از دست داد.

و سپس وسوسه کازینو به وجود آمد که البته پیش از قرنطینه بود. نیکلاس بنتنر اخیرا به اتلتیک درباره شبی در سال 2011 گفت که پس از مصرف نوشیدنی الکلی پای دستگاه قمار نشسته و در حالی به خودش آمده که “400 عقب بوده و در نهایت 20 باخته است”. برای مشخص کردن این شرایط باید بگوییم که منظور او از 400 پوند عقب بودن این بوده که در مقطعی از آن شب باید 400 هزار پوند پرداخت می‌کرده است. شکست 20 هزار پوندی هرگز چنین حس خوبی ندارد.

مهاجم سابق آرسنال و تیم ملی دانمارک گفت:” اگر برای 20 پوند بازی می‌کردم، با توجه به موقعیتم در آن زمان هیچ ارزشی نداشت. اگر با هزار پوند بازی می‌کردم کمی بهتر بود… و این چرخه همینطور ادامه پیدا می‌کرد. هرچقدر میزان شرط بندی بیشتر بود، میزان هجوم آدرنالین و پاداش نهایی بیشتر بود. و به همین دلیل است که ارقام تا این حد بالا می‌رود.”

کازینو در این مورد برای بنتنر جایی بود که در ساعت اولیه روز سر از آن درآورد. اما برای دیگران کازینو می‌تواند به مرکز توجه پس از یک گردش شبانه تبدیل شود- یا حتی در یک بعدازظهر. دکتر راجرز می‌گوید:” ممکن است رفتار با بازیکنان فوتبال نسبت به سایر قماربازها متفاوت باشد- اساسا موقعیت‌های بیشتری برای قمار به آنها پیشنهاد می‌شود. من داستان‌هایی درباره گشودن کازینوهایی خصوصی برای فوتبالیست‌ها شنیده‌ام. آنها موقعیت بیشتری برای این که تمام سالن را برای خودشان داشته باشند در اختیار دارند.”

کازینوها به این معروف هستند که دعوتنامه‌های بسیار- سکه‌های رایگان قمار، نوشیدنی الکلی رایگان، اتاق‌های خصوصی رایگان در محوطه جایگاه ویژه- برای مدیربرنامه‌ها ارسال می‌کنند تا به دست موکل‌شان برسانند. هارتسون می‌گوید:” آنها بهترین سرویس‌ها و تمام تلاش‌شان را برای فوتبالیست‌ها به کار می‌گیرند. آنها کاری می‌کنند که به خودتان احساس خوبی داشته باشید. وقتی جوان و خام هستید، این کار خودپرستی شما را به اوج می‌رساند. و من شک دارم که افراد زیادی در آنجا بگویند که فکر می‌کنم حالا باید دست از این کار برداری.”

***

مشکلات فعلی فوتبالیست‌ها با اعتیاد به قمار در گزارش سالانه خیریه اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای مطرح شد. در شش ماهه اول سال 2020، 408 عضو به خدمات مشاوره استفاده کردند و 12 درصد از این افراد در دسته “اختلال اعتیادآور ( قمار )” قرار داشتند.

اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای همچنین “مراکز مسکونی درمانی” برای اختلال‌های اعتیادآور پیشنهاد می‌دهد و اعلام شد که 30 عضو در سال 2019 از این امکانات استفاده کردند. در این گزارش اضافه شد: “رایج‌ترین مشکل بازیکنان فعلی قمار است.”

سیمون بارکر، دستیار مدیر اجرایی اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‎‌ای، به اتلتیک می‌گوید:” این مشخصا یک مشکل است. شاید به این دلیل باشد که به واسطه سطح آمادگی این روزها نمی‌توان هر شب نوشیدنی مصرف کرد. این مصرف مشخص می‌شود. مشخصا آزمایش‌های بسیاری نیز برای مواد مخدر وجود دارد.

شرط‌بندی کمی متفاوت است چون در بسیاری از موارد چیزی است که نمی‌توان آن را دید یا پیگیری کرد. در حال حاضر سرعت آن به اندازه دانلود کردن یک برنامه است. وقتی پول در جیب نباشد، بستن شرط 10 یا 20 پوندی آسان است. سپس بزرگتر و بزرگتر می‌شود و ناگهان به یک معضل تبدیل می‌شود. این چیزی است که باید در سریع‌ترین زمان ممکن تشخیص داد و کمک گرفت.”

اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‎‌ای در هر دو زمینه پیشگیری و درمان در بین اعضایش فعالیت می‌کند. مشاوران شامل جف وایتلی و مایکل بنت، بازیکنان حرفه‌ای سابق، از آکادمی‌ باشگاه‌های لیگ برتر و چمپیونشیپ بازدید می‌کنند تا درباره این تله‌ها هشدار دهند. حتی اگر بازیکنان شرط‌بندی نکنند هم تشویق می‌شوند که این اقدام را بشناسند، به دنبال آن باشند و پرچم‌های قرمزی که ممکن است ناخواسته از سوی هم تیمی بالا برود را گزارش کنند.

مرکز کمک 24 ساعته برای فوتبالیست‌هایی که به دنبال کمک در هر زمینه‌ای هستند، باز است و اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‎‌ای شبکه‌ای از 200 مشاور در سراسر بریتانیا راه اندازی کرده است.

اسپورتینگ چَنس، کلینیک مسکونی مشهوری که توسط تونی آدامز، بازیکن سابق آرسنال، راه اندازی شده نیز همکاری نزدیکی با اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‎‌ای دارد و کالین بلاند، مدیر اجرایی آن، در ماه اکتبر اعلام کرد که 50 درصد مراجعه‌کنندگان درمان شده سال قبل به قمار کردن اعتیاد داشتند. بلاند اضافه کرد که “افزایش قابل توجهی در درخواست و توجه به کسب اطلاعات درباره قمار کردن” رخ داده است.

انتظار می‌رود که این مسیرها در طول سال 2021 با تناوب بیشتری بررسی شود چرا که قرنطینه فشار بیشتری به سلامت روان وارد کرده است. گزارشی از کمیته قمار اخیرا گفته که مردم در بریتانیا پس از قرنطینه پول بیشتری برای قمار کردن به صورت آنلاین خرج کرده‌اند. بارکر می‌گوید:” مراجعه مردم به ما برای گرفتن حمایت هر سال افزایش می‌یابد و من تفاوتی در آن در سال گذشته نمی‌بینم. سهامداران در فوتبال متوجه هستند که این یک معضل است و ما باید به اعضا کمک کنیم.”

***

دیویس در بدترین شرایط خود تمام تابستان را در محل‌های شرط بندی سپری کرده و شکمش را با فست فود سیر نگه می‌داشت. وقتی به تمرینات پیش فصل در آکسفورد یونایتد برگشت، 6 کیلوگرم اضافه وزن داشت. او می‌گوید:” سایر بازیکنان می‌گفتند وای، تابستان خوبی داشتی. اما تمام کاری که کرده بودم نشستن روی صندلی شرط بندی، خرج کردن پولم، خوردن غذاهای مزخرف و افسرده شدن بود. شایعاتی درباره من مطرح شده بود. هیچ باشگاهی به من اعتماد نداشت و نمی‌خواست به من نزدیک شود. در عرض 5 سال از بازی برابر 37 هزار نفر برای ردینگ در نیوکاسل به بازی برابر 87 نفر در دانستیبل تاون رسیدم.”

اسکات دیویس که به دلیل شرط بندی، تمرکزش روی فوتبال را از دست داده بود، در سال 2013 به آکسفورد یونایتد پیوست.

بار دیگر این سیکل معیوب تکرار شد. هرچقدر بیشتر افسرده می‌شد، بیشتر قمار می‌کرد. هرچقدر بیشتر قمار می‌کرد، بیشتر افسرده می‌شد. و هرچقدر بیشتر افسرده می‌شد، بیشتر… او از کنترل خارج شده بود. او با شرط بندی روی مسابقاتی که برای کراولی بازی می‌کرد قوانین اتحادیه فوتبال را نقض کرد و یک بار در بین دو نیمه به سرویس بهداشتی رفت تا روی شکست آنها شرط ببندد. آنها در آن بازی شکست خوردند- و او 200 پوند برنده شد- اما تاکید دارد که این شکست به دلیل کم کاری او در زمین نبوده است. شرایط تا این حد غیرمعقول شده بود.

او تخمین می‌زند که حدود 250 هزار پوند باخته که تقریبا تمامی درآمدش در طول بازه 9 ساله بوده است. به علاوه 50 هزار پوند از دارایی والدینش پیش از آن که در تاریخ 8 ژوئن 2018 در محل شرط بندی پس از آخرین پرتاب ناموفق توپ در ساعت 6:30 عصر در گوودوود برگردد و مادرش را ببیند که ناراحت‌تر و شاکی‌تر از همیشه به او نگاه می‌کند. دیویس می‌گوید:” او گفت اگر این شرایط بیشتر ادامه پیدا کند، این خانواده را از هم می‌پاشی. و من نگرانم که این منجر به مرگ تو شود.”

دیویس با اصرار والدینش با مشاوری در اسپورتینگ چنس صحبت کرد. بر اساس این ارزیابی از او خواسته شد که سریعا به مرکز خیریه در همپشایر مراجعه کند و به دلیل وخیم بودن شرایط برای مشاوره در این محل بستری شود. او می‌گوید:” من با اشک تا آنجا رانندگی کردم و با خودم فکر کردم که چطور توانستم چنین کاری با خودم و خانواده‌ام بکنم؟ چطور بابت چیزی که از ابتدا برای سرگرمی آغاز شده بود درگیر درمان شدم؟”

او پس از 26 روز از آنجا با حس ندامت و حسرت اما در عین حال با عزمی جزم از آنجا خارج شد: برای این که خانواده‌اش را سربلند کند و دیگران را از سقوط در مسیری مشابه به سوی اعتیاد نجات دهد. خیلی زود برای کار با اسپورتینگ چنس دعوت شد، تجربیاتش را با سایر معتادان به اشتراک گذاشت و به باشگاه‌ها رفت تا درباره خطر قمار هشدار داده و به بازیکنان- و سایر اعضا- کمک کند تا نشانه‌ها را پیدا کنند. او حالا نقشی مشابه تسهیل‌کننده ورزش حرفه‌ای برای Epic Risk Management بازی می‌کند.

دیویس می‌گوید:” این چیزی است که به آن نگاه کرده و آرزو می‌کنم که وقتی بازیکنی جوان در آغاز راه بودم به آن دسترسی داشتم. بسیاری از بازیکنان می‌توانند با چیزی که من به آنها می‌گویم ارتباط بگیرند. در ابتدا نسبت به اشتراک تجربیاتم خصوصا با هم تیمی‌های سابقم بدبین بودم اما بازخورد آن عالی بوده است.”

وقتی در یکی از فصول ابتدایی حضور دیویس در باشگاه لیگ برتری یکی از بازیکنان جوان در برابرش شروع به گریه کرد و پرسید چطور می‌تواند کمک بگیرد، او می‌دانست که می‌تواند در این امر موفق باشد. این صحنه بارها تکرار شده است. بازیکنان در سایر موارد به صورت خصوصی پس از جلسه گروهی با او تماس می‌گیرند. او می‌گوید:” گاهی شرایط تحت کنترل است- همه قماربازها معتاد نیستند. اما در بسیاری از موارد این خطر وجود دارد که قماربازی آسیب‌زننده تبدیل شود.”

او احساس می‌کند که این مشکل از زمان تاثیرگذاری ویروس کرونا روی مسابقات ورزشی، موجودی حساب‌ها و اوقات فراغت بدتر شده است. دیویس می‌گوید:” بسیاری از افراد زمان زیادی را در خانه سپری می‌کنند و به قمار روی می‌آورند. من بازیکنان در لیگ پایین‌تر دارم که به من می‌گویند نگران شرایط مالی هستند و باور دارند که قمار می‌تواند به حل مشکل آنها کمک کند. در واقع شرط بندی بدترین چیزی است که آنها می‌توانند انتخاب کنند.

اما به عنوان یک فوتبالیست نمی‌توانید به مواد مخدر یا الکل رو بیاورید. ممکن است در تمرینات هر روز صبح تست خون یا ادرار بدهید. اما هیچکس نمی‌تواند قمار کردن یا نکردن شما را مورد آزمایش قرار دهد. شما می‌توانید آن را پنهان کنید. اما هرچقدر بیشتر پنهانش کنید، بیشتر دروغ می‌‎گویید و مشکل بزرگتر می‌شود.”

هارتسون موافق است:” به نقطه‌ای رسیدم که از کاری که قمار با من می‌کرد، مریض و خسته شده بودم. از دروغ گفتن و ناامید کردن افراد مریض و خسته بودم. از این که حالم به برد یا باخت شرطم بستگی داشت، مریض و خسته بودم. این شبیه لکه ننگی بود که مردم نمی‌خواستند درخواست کمک کنند اما من فقط می‌خواستم این شرایط متوقف شود. من به لطف خدا شروع به حضور در جلسات قماربازان ناشناس کردم و توانستم متوقفش کنم.

از روز تولد مادرم، 5 اکتبر 2011، هیچ شرطی نبستم اما هنوز هفته‌ای دو بار به جلسات می‌روم. من معتادی بهبود یافته هستم. و می‌دانم یکی از افراد خوش شانسم چون پیش از آن که کاملا زندگی من را نابود کند، توانستم از آن جدا شوم.”