کنار نکشیدن بارسا و رئال یعنی سوپرلیگ برمی‌گردد
هفت‌یک- پس از رونمایی نیمه تمام از سوپرلیگ اروپا، ارزش دارد که این سوال را مطرح کنیم که چه کسی هنوز روی این تصمیم منجر به تنبیه و اعتراض تاکید دارد و این ایستادگی تا چه زمانی ادامه خواهد داشت.
شش باشگاه یاغی انگلیسی- منچستریونایتد، لیورپول، آرسنال، تاتنهام، چلسی و منچسترسیتی- با عذرخواهی‌های جداگانه کنار کشیدند و امید دارند که هیاهو و صحبت درباره تحریم‌ها از بین برود؛ حتی با این که در حال طرح‌ریزی دوباره درباره چگونگی انجام رایزنی بعدی برای کنترل و سود اقتصادی بیشتر از رقابت‌های اروپایی هستند. اتلتیکو مادرید و اینترمیلان هم رسما از طرح جدایی مطرح شده عقب کشیدند. میلان و یوونتوس نیز فاصله نه چندان مشخصی بین خودشان و این پروژه شکست خورده برای لیگی که قرار بود جانشین لیگ قهرمانان شود، ایجاد کردند؛ رقابتی که با حضور همیشگی 15 تیم از 20 تیم حاضر در آن همراه بود.
تیم‌هایی که همچنان روی این لیگ تاکید دارند رئال مادرید و بارسلونا هستند. این دو باشگاه به شکل مضحکی شبیه به دو قایقرانی هستند که خشمگینانه پارو می‌زنند؛ در حالی که تمام پشت و جلوی قایق در گل فرو رفته و سایر اعضای تیم نیز به ساحل رفته‌اند. آنها از جهات بسیار نیاز بسیاری به سوپرلیگ داشتند چرا که هر دو باشگاه تا آینده نامشخصی بدهی‌های بسیاری را بر دوش خواهند داشت.
اما آنها همچنین از یک نظر دیگر هم با سایر توطئه‌گران تفاوت داشتند زیرا دموکراتیک‌ترین باشگاه در بین اعضا به حساب می‌آمدند. شاید آنها بارها دچار سومدیریت و هرج و مرج شده و به شکل غیرقابل تحملی ریاکارانه عمل کرده باشند اما بارسلونا و رئال روسایی دارند که می‌توانند قانونا ادعا کنند که نماینده هواداران هستند. این یعنی آنها طبق قانون از سپر محافظی برابر عامل اصلی که منجر به فروپاشی سوپرلیگ شد، برخوردار هستند- نارضایتی هوادارانِ باشگاه‌های خصوصی.
بیشتر این هواداران در انگلیس بودند که بنرهایی در دست گرفته و شعارهایی سر دادند. خورخه والدانو، مدیر ورزشی سابق رئال مادرید و قهرمان جام جهانی با تیم ملی آرژانتین، اظهار داشت:” بیایید منصف باشیم، مردم انگلیس موجب توقف این طرح شدند. آنها در انگلیس با غرور مردمی که مالک فوتبال هستند از هویت این وررزش دفاع کردند.”
شاید همینطور باشد. مسئله این است که مالکیت واقعی باشگاه‌های مهم فوتبال انگلیس چنان به شدت در اختیار خرده‌فروشی‌های خارجی قرار گرفته که ادعاهای هواداران در مورد آنها باید با صدایی بسیار بلند صورت بگیرد تا کسانی که مدیریت لیورپول، یونایتد، آرسنال، تاتنهام، چلسی یا سیتی را برعهده دارند، حتی به این فکر کنند که گوش دادن به این اعتراضات ضروری است.
اعتراض گسترده هواداران انگلیسی نقشی اساسی در لغو برگزاری رقابت‌های سوپرلیگ داشت.
هواداران ناراضی رئال و آشوبگران بارسلونا کجا بودند؟ چند نفر از آنها اسپری رنگی برداشته و مخالفت‌شان با سوپرلیگ را از طریق گرافیتی نشان دادند. هرچند ده‌ها هزار نفر از طرفداران بارسلونا که عضو این باشگاه- دارندگان تمامی بلیت‌های فصل- هستند در ماه آینده نظرشان را با رای بله یا خیر درجلسه اجباری هواداران مشخص خواهند کرد. امضای باشگاه آنها روی توافقنامه پیوستن به سوپرلیگ همیشه مشروط به این بوده که اعضای باشگاه- حدود 100 هزار نفر- آن را تایید کنند و خوان لاپورتا، رییس منتخب جدید باشگاه، نیز پیشتر روی این موضوع تاکید کرده بود.
ایستادگی رئال مادرید که فلورنتینو پرز، رییس قدیمی‌اش، مدیر سوپرلیگ هم به حساب می‌آید، جدی‌تر است. حتی اگر شهرت پرز به عنوان مذاکره‌کننده‌ای فوق‌العاده، در شرایط نامساعد سوپرلیگ دچار خدشه شده باشد اما او هنوز هم مردی با اختیار تام است. او اولین بار در سال 2000 از سوی هواداران باشگاه به عنوان رییس باشگاه رئال مادرید انتخاب شد؛ از21 سال بعدی، او 18 سال در این سمت حضور داشته است.
پرز که هفته گذشته چندین اظهارنظر عمومی گیج کننده داشت، واقعا از میزان مخالفت هواداران در انگلیس شوکه شد. او به ایستگاه رادیویی کادناسر گفت که این تظاهرات با تحریک هواداران بوده است. این اظهارنظری ناخوشایند و حاوی تئوری توطئه و در عین حال حیرت‌آور است که نشان می‌دهد مدیرانی که وعده حضور باشگاه‌های انگلیسی در این لیگ را دادند تا چه حد از افرادی- هواداران، بازیکنان و سرمربیان- که ورزشگاه‌های آنها را پر می‌کنند، دور افتاده‌اند که انتظار چنین مخالفتی را نداشتند.
و این پیشنهاد تعجب‌آور مطرح شد که مدل ملقب به آلمانی، روشی که در آن اکثر باشگاه‌های بوندس‌لیگا- شامل بایرن مونیخ و بروسیا دورتموند غایب در سوپرلیگ- بیشتر سهام باشگاه را با قانون 1+ 50 در اختیار هواداران قرار می‌دهند، می‌تواند راهی برای حل مشکل محرومیت هواداران از رای دادن در فوتبال انگلیس باشد. بارسلونا و رئال نه 51 درصد، بلکه 100 درصد از طریق آرای هواداران اداره می‌شوند؛ باشگاه‌هایی که تنها سرکردگان ناپشیمان سوپرلیگ هستند که هنوز برای کسب منفعت از این پروژه تلاش می‌کنند.
ضربه‌ای که شیوع کرونا به شرایط مالی بارسا و رئال زد باعث شده تا آنها برای راه‌اندازی سوپرلیگ بیش از سایر باشگاه‌ها مصمم باشند.
هر دو در واقع در حال برداشتن گام‌هایی برای تضمین موفقیت در بلندمدت هستند. لاپورتا اعلام کرد که سوپرلیگ “کاملا ضروری” است و در عین حال به این اشاره کرد که تنها به این دلیل با این نسخه از پروژه موافقت کرده که رییس پیش از او که در ماه اکتبر استعفا داد، برای حضور بارسلونا تعهد داده بود. لاپورتا که نگهبان خواسته‌های انتخاب کنندگانش است و ماه گذشته برنده انتخابات ریاست باشگاه شده تا زمانی که رای دهندگان مجبورش نکردند چنین صحبتی را مطرح نکرده بود.
به نظر می‌رسید که لاپورتای مبادی آداب از فهرست محرومیت‌های یوفا خط خورده است. الکساندر چفرین، رییس یوفا، که مدیران یوونتوس و یونایتد را “مارها و دروغگوها” خوانده بود در این باره گفت:” باید بگویم شاید از بارسلونا کمتر از سایر باشگاه‌ها ناامید شدم. لاپورتا به تازگی به عنوان رییس انتخاب شده و موقعیت مالی این باشگاه او را تحت فشار زیادی قرار داده است.” گفته می‌شود بدهی‌های بارسلونا بیش از یک میلیارد یورو است.
تا زمانی که هواداران بارسلونا بخواهند رای مستقیم خود درباره سوپرلیگ را در ماه آینده به صندوق بیاندازند، تفرقه بزرگ ایجاد شده از سوی این رقابت‌ها کمی از خاطر خواهد رفت و آنها صرفا به ایده‌ای رای خواهند داد که باشگاه‌های بزرگ در طول 25 سال گذشته به طور گسترده از آن استفاده کرده و پشت آن پنهان شده‌اند تا یوفا را برای گرفتن امتیازات بیشتر تهدید کنند؛ با توجه خاص به باشگاه‌های تازه به دوران رسیده که بودجه‌شان را از خلیج فارس تامین می‌کنند.
نسخه بعدی به آسانیِ سوپرلیگ 2021 جا نخواهد زد. اعضای آن احتمالا اول تلاش می‌کنند نبردی با یوفا و فیفا به راه بیاندازند؛ نهادهایی که توسعه رقابت جام جهانی باشگاه‌ها را تا حدی برای ارضای خواسته‌ها و ایجاد انگیزه در باشگاه‌های بزرگ طراحی کرده اند. اما طرح لیگ جدا شده بعدی تنها به تعویق افتاده است و بار دیگر مطرح خواهد شد، بسیار زودتر از آن که ثروتمندترین باشگاه‌ها در انگلیس با این موضوع موافقت کنند که اصل “یک هوادار، یک رای” باید به بخش مهمی از نحوه عملکرد آنها تبدیل شود.