نگاهی به دیدار رم-یوونتوس؛ “فروپاشی روانی” تیم مورینیو و بازی‌خوانی درخشان آلگری
هفت‌یک-این آخرین دیداری بود که پیش از اعمال محدودیت‌های جدید در ایتالیا که تعداد تماشاگران حاضر در دیدارهای سری A را تا دو هفته آینده به 5000 نفر کاهش می‌داد، برگزار می‌شد. فدراسیون فوتبال ایتالیا یا باید با این شرایط موافقت می‌کرد یا ماریو دراگی، نخست وزیر این کشور، آماده بود که این لیگ را تا وقفه دیدارهای ملی در پایان ماه تعطیل کند، چرا که موارد ابتلا به ویروس کرونا رشدی غیرقابل مهار داشت.
هواداران رم این فصل استقبال بسیار خوبی از بازی‌های تیم‌شان در ورزشگاه الیمپیکو کرده‌اند. به خدمت گرفتن ژوزه مورینیو و سرمایه‌گذاری 112 میلیون یورویی در بازار نقل و انتقالات باعث شده امید آنها بار دیگر افزایش پیدا کند. تنها میانگینِ حضور هواداران میلان در ورزشگاه در نیم فصل اول از آنها بیشتر بود و حضور 408 هزار هوادار تیفوسی رم در ورزشگاه المپیکو به این معناست که آنها تقریبا دو برابر بیشتر از لاتزیو، حتی با تکیه بر ساریسمو، در این ورزشگاه هوادار داشته‌اند.
بازی روز یکشنبه برابر یوونتوس حقیقتا فراموش نشدنی بود.
آدرنالین ترشح شده تا مدت‌ها پس از به صدا درآمدن سوت پایان بازی توسط داویده ماسا، داور این بازی، همچنان بالا بود. این یک بازی کلاسیک در استانداردهای چنین رقابتی بود. این بازی چنان عجیب بود که فدریکو فلینی یا پائولو سورنتینو، کارگردانان مشهور، نمی‌توانستند حتی در اوج دوران درخشش خود آن را به تحریر درآورند. و اما این نتیجه- رم که 1-3 جلو بود، در نهایت پس از این که دروازه‌بان سابقش در لحظات پایانی یک پنالتی را مهار کرد، با نتیجه 3-4 شکست خورد- به شکل عجیبی به تاریخ وفادار ماند و جمله معروف از یکی از بزرگترین داستان‌های ادبیات ایتالیا به نام لئوپارد را به یادها آورد: هرچقدر شرایط تغییر کند، بیشتر مانند قبل می‌ماند.
همان رم قدیمی. همان یووه قدیمی.
با این حال، این بازی به هیچ وجه قدیمی نبود.
شاید هنوز ژانویه باشد اما حساسیت این بازی بسیار بالا بود.
تامی آبراهام مانند دیدار مقابل میلان دروازه یووه را هم باز کرد اما در نهایت این گل هم به امتیازی برای رم منجر نشد.
پیش از آغاز این بازی، میلان سومین پیروزی متوالی را در زمین ونتزیا به دست آورده و موقتا به صدر جدول رفت. ناپولی با قیچی برگردانی از آندره‌آ پتانیا بر سمپدوریا غلبه کرد و آتالانتا به اودینزه‌ی کرونا زده رحم نکرد و آنها را در دیداری پر گل شکست داد (2-6).
همه این نتایج باعث شد که دیدار رم برابر یوونتوس به دیداری حساس برای هر دو تیم تبدیل شود و اگر آنها می‌خواستند در کورس قرار گرفتن در جمع چهار تیم صدر جدول برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان قرار بگیرند، باید در این بازی پیروز می‌شدند، هدفی که نه تنها برای پروژه‌های میان‌مدت آنها مهم است، بلکه از نظر مالی نیز اهمیت بسیاری دارد.
در ایتالیا، هنوز تماشای تلاش‌های فاتح سه‌گانه (مورینیو) و موفق‌ترین مربی ایتالیایی یک دهه اخیر (آلگری) بر سر سطحی از موفقیت که فاصله زیادی با شهرت و شرایط گذشته آنها دارد، عادی نشده است- شرایطی که واقعا در نازل‌ترین حد خود قرار دارد.
این بازی به سختی با کلیشه‌های برند فوتبال متعلق به مورینیو و ماسیملیانو آلگری همخوانی داشت- این نشانگر تاثیرگذاری و اعتبار رو به زوال و ایده‌های قدیمی بود، در حالی از نظر دیگران این دو تیم‌هایی با ساختار ضعیف هستند که بین چندین فلسفه گیر کرده‌اند.
گل‌های زیبایی توسط لورنزو پلگرینی و پائولو دیبالا، دو شماره 10 این بازی، به ثمر رسید و جذابیتی که در این بازی وجود داشت، شاید دیگر تا پایان فصل تکرار نشود. اما استاندارد نمایش دو تیم، حتی از سوی تیم برنده، به هیچ وجه حتی نزدیک به نمایشی که ناپولی در اواخر نوامبر برابر لاتزیو داشت نبود؛ ضمن اینکه نیازی نیست که به نمایش‌های درخشان مداوم اینتر در طول ماه دسامبر اشاره کنیم.
این نمایش تا حدی با اتفاقاتی جدید همراه بود.
سه بازیکن انگلیسی برای اولین بار به صورت همزمان در یک تیم حاضر در سری A به میدان رفتند. اینزلی مایتلند نایلز، بازیکن قرضی از آرسنال، اولین بازی خود با پیراهن رم را در کنار کریس اسمالینگ و تامی آبراهام انجام داد.
رم دو بار از حریف پیش افتاد و در حالی 30 دقیقه پایانی را آغاز کرد که با نتیجه 1-3 از حرف پیش بود، همان نتیجه‌ای که سه روز قبل با آن برابر میلان شکست خورده بود. پلگرینی ضربه آزاد را وارد دروازه کرد اما پنالتی را از دست داد.
شزنی مانند دیدار رفت برابر رم یک ضربه پنالتی را مهار کرد تا نقشی پررنگ در پیروزی یوونتوس داشته باشد.
وویچک شزنی که اشتباهاتش در ابتدای فصل ضربه زیادی به یوونتوس زد، پنالتی پلگرینی را مهارکرد و اجازه نداد که رم یک امتیاز از این بازی به دست آورد- همان کاری که در بازی رفت در ماه اکتبر انجام داده بود.
گلی تماشایی از هافبک یوونتوس- اولین گل مانوئل لوکاتلی با ضربه سر- و گل پیروزی‌بخشی که از بین تمام بازیکنان توسط ماتیا دی‌شیلیو به ثمر رسید؛ بازیکنی که پیش از این تنها یک بار در چهار سال قبل موفق به گلزنی در این لیگ شده بود.
سپس نوبت به تیم یوونتوس رسید که کم خطرترین تیم ممکن از ابتدای قرن جدید بوده اما در این بازی چهار گل زد که شامل سه گل در هفت دقیقه در نیمه دوم بود تا از جایی که غیرممکن به نظر می‌رسید، برگردد و خاطره دربی ایتالیا در آوریل 2018 را زنده نگه دارد که با دو گل در پنج دقیقه پایانی موفق شد با نتیجه 2-3 برابر اینتر در سن‌سیرو به پیروزی برسد.
رم به مدت یک ساعت تا حد زیادی کنترل بازی را در دست داشت. آبراهام گل اول را به ثمر رساند- که نهمین گل او در 9 بازی اخیر بود- و با کمی خوش شانسی می‌توانست هت‌تریک کند. زوج انگلیسی آبراهام و اسمالینگ از روی نقطه کرنر ویرانگر بودند. تغییر مورینیو از دفاع سه نفره به 1-3-2-4 باعث شد تیم منفعلی که روز پنج شنبه در سن سیرو دیده بودیم به تیمی هجومی تبدیل شود.
گل مساوی دیبالا در دقیقه 18 روی شوتی زیبا و با جایگیری درست از بیرون محوطه جریمه به ثمر رسید که پس از حرکت رو به جلوی نادری توسط فدریکو کیه‌زا بود که مدافعان را به سمتش کشیده و سپس با عبور آنها، توپ را به سوی مناطق میانی ارسال کرد.
مصدومیت کیه‌زا کمی پس از این صحنه اتفاق بسیار بد و ناراحت‌کننده‌ای برای یوونتوس بود.
این بازیکن پس از درگیری با “اسمالدینی” لنگ لنگان راه می‌رفت و مشخص بود که مارکو لاندوچی- کمک مربی‌ای که به جای آلگری محروم کنار زمین قرار داشت- باید او را بیرون بکشد. اما گل نجات‌دهنده او برابر ناپولی در روز پنج شنبه پس از دوری از میادین از ماه نووامبر و پاس گلی که او چند دقیقه پیش از آن برای دیبالا ارسال کرده بود باعث شد که لاندوچی کمی مردد شود. اتفاقی که فصل گذشته در همین بازی برای نیکولو زانیولو و مریح دمیرال رخ داد- نیازی به صحبت از زمین المپیکو نیست- ظاهرا بار دیگر تکرار شد و رباط صلیبی این بازیکن آسیب دید.
این روایت کاملی از این فصل یوونتوس بوده است. اگر دیبالا آماده باشد، کیه‌زا نیست و برعکس.
بانوی پیر نمی‌تواند ویژگی‌های خوب را در کنار هم داشته باشد. و وقتی ضربه دقیقه 48 هنریک میختاریان با برخورد به دی‌شیلیو وارد دروازه شد و پلگرینی پنج دقیقه بعد با ضربه آزادی تماشایی که میرالم پیانیچ، هم تیمی قدیمی‌اش، می‌تواند به آنها افتخار کند، دروازه را باز کرد، به نظر می‌رسید که رم نه تنها شکست غیرقابل توجیه برابر میلان تضعیف شده را پشت سر گذاشته، بلکه قصد تکرار پیروزی دلگرم‌کننده 1-4 برابر آتالانتا در فاصله یک هفته تا کریسمس را دارد.
از سوی دیگر، یوونتوس چندان درخشان ظاهر نشده و تمامی توجه به نحوه پیروزی رم جلب شده بود.
پائولو فونسکا، مربی رم پیش از مورینیو، – که انتقادات غیرمنصفانه‌ای از عملکردش در دیدارهای بزرگ می‌شد- نیز یوونتوس را شکست داده بود اما این نتیجه در پایان فصل 20-2019 که قهرمانی مائوریتزیو ساری و بازیکنانش در لیگ مسجل شده بود، به دست آمد.
این پیروزی بالقوه مطمئنا موفقیتی برجسته‌تر بود و هیاهوی بیشتری را به همراه داشت (نه فقط از سوی خود مورینیو).
اما اکثریت پس از تماشای یک ساعت اول بازی روی یک موضوع توافق نظر داشتند- آیا این بدترین تیم یوونتوس پس از تیمی نیست که در سال 2011 تحت هدایت لوییجی دل‌نری در رده هفتم قرار گرفت و موفق به کسب سهمیه لیگ قهرمانان نشد؟ بحث پیرامون این موضوع باعث شد که شکست در این بازی آزاردهنده‌تر، غیرقابل توجیه و با حسرت بیشتری به نظر برسد.
واکنش خوب به شکست سنگین پنج شنبه شب در میلان، عزم راسخ ایجاد شده پس از این شکست و اعتماد به نفسی که رم باید از آن به دست می‌آورد، به غیرقابل تصورترین شکل ممکن از واقعیت به سراب تبدیل شد.
مورینیو به خاطر “فروپاشی روانی” ابراز ناراحتی کرد و شاید بخشی از این حرف درست باشد. اما این گروه از بازیکنان توانستند مقاومت کرده و پس از حذف کردن آژاکس در مسیر صعود به نیمه نهایی فصل گذشته لیگ اروپا بر اعصاب‌شان مسلط باشند. اینجا آلگری از روی سکوها توانست رم را غافلگیر کرده و از آنها پیشی بگیرد. این نشان می‌دهد که شهود و فراست او به قوت خود باقی است.
بازی‌خوانی آلگری و توانایی او در ایجاد تغییر از کنار زمین گاهی به عنوان قدرت ویژه او مورد ستایش قرار می‌گیرد اما تعویض‌های این مربی در این فصل غالبا بیشتر از این که به تیم کمک کند، ضربه زده است. تصمیمات روز یکشنبه مبنی بر استفاده از آلوارو موراتا به جای مویزه کینِ ناکارآمد و آرتور ملو به جای رودریگو بنتانکور- دو بازیکنی که آلگری بر حضورشان تاکید دارد اما ممکن است تا پایان پنجره نقل و انتقالات ژانویه از تیم جدا شده باشند- پس از تنها یک ساعت، باعث تغییر این بازی شد.
از سوی دیگر، مورینیو از این موضوع گلایه داشت که بیرون کشیدن فلیکس آفتا جیان و حضور الدور شاهمرادوف در دقیقه 71 به یوونتوس اجازه داده که به دیداری که برای آنها از دست رفته به نظر می‌رسید، برگردند. او گفت:” کسی که وارد زمین شد، اشتباه کرد.” اشتباه از مورینیو نبود.
با این حال، خطایی که به نظر ششصدمین خطای هند ماتیس دی‌لیخت از زمان انتقال دو سال و نیم قبلش به ایتالیا به نظر می‌آمد، این فرصت را به رم داد که امتیازات را تقسیم کند- اما نتایج سایر دیدارها به این معنی بود که تساوی فایده‌ای برای هیچ یک از دو تیم ندارد. پنالتی از دست رفته پلگرینی در دقیقه 83 نباید چندان فاجعه‌بار به نظر بیاید.
کارت قرمز دی‌لیخت باعث شد که رم 16 دقیقه زمان (با احتساب وقت اضافه) داشته باشد که حداقل گل مساوی را به ثمر برساند و به همین دلیل تصویر حضور جورجو کیه‌لینی در زمین بلافاصله پس از اخراج و باندپیچی سرش در فاصله چند ثانیه پس از این ورود به زمین باعث شد که این بازی از قبل هم عالی‌تر شود.
بعد از اخراج دی‌لیخت، کیه‌لینی به میدان رفت و جنگندگی‌اش را در تقابل با پلگرینی نشان داد.
تقریبا بلافاصله پس از حضور در زمین، کیه‌لینی طوری روی پلگرینی خطا کرد که صحنه کشیدن پیراهن بوکایو ساکا در فینال جام ملت‌های اروپا در ومبلی را یادآور شد. پس از آن کاپیتان رم مجبور شد با زخمی روی سرش از زمین بیرون برود.
این پیروزی باعث شد که چهار تیم صدر جدول همچنان در دسترس یوونتوس باشند اما این شاید برد پر هزینه‌ای بود. کیه‌زا به دلیل مصدومیت تا پایان فصل قادر به حضور در میادین نخواهد بود- ضربه‌ای بزرگ برای یوونتوس و برای تیم ملی ایتالیا که دیدارهای پلی‌آف جام جهانی را در ماه مارس پیش رو دارد. دی‌لیخت و خوان کوادرادو هم نمی‌توانند به دلیل محرومیت در بازی چهارشنبه شب برابر اینتر در سوپرکاپ به میدان بروند (توضیح مترجم: این دیدار شب گذشته با پیروزی 2-1اینتر به پایان رسید).
در نور کمرنگ صبح دوشنبه، باید دید که آیا پیروزی شب گذشته در پایتخت، آخرین نقطه عطف این فصل یوونتوس خواهد بود یا خیر. در حال حاضر به ثمر رساندن چهار گل و نام گلزنان، بدون اشاره به واکنش سرسختانه یوونتوس، اتفاقی دلگرم‌کننده است و روند بدون شکست آنها در تمامی رقابت‌ها را به هشت بازی می‌رساند.
الگوی سایت FiveThirtyEight معتقد است که بانوی پیر 44 درصد برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان 23-2022 شانس دارد. از سوی دیگر همین شانس برای رم به شش درصد رسیده است. این اولین بار در بیش از 30 سال اخیر است که رم در یک فصل و در خانه برابر یوونتوس، اینتر و میلان شکست می‌خورد.
آنها نه تنها 9 امتیاز با منطقه کسب سهمیه لیگ قهرمانان فاصله دارند، بلکه هشت امتیاز از جایی که یک سال قبل در آن قرار داشتند (وقتی فونسکا آنها را در رده رشک‌برانگیز چهارم قرار داده بود) هم عقب‌تر هستند. شرایط این تیم به هیچ وجه در حدی که جایگاهش در لیگ نشان می‌دهد بد نیست و با این که بازیکنانی چون ادین ژکو، پدرو و چنگیز اوندر از این تیم جدا شدند اما بیش از 100 میلیون یورو برای جانشین‌های آنها هزینه شد.
مربیان گذشته رم این تیم را با هزینه‌ای بسیار کمتر به مدعی قهرمانی تبدیل کرده بودند. رودی گارسیا نامی است که به ذهن خطور می‌کند و درست است که اینتر و میلان با درخشش خود رقابت برای حضور در جمع چهار تیم صدر جدول را دشوارتر کرده‌اند اما آتالانتا با بودجه‌ای بسیار کمتر در این جایگاه قرار گرفته، هرچند این تیم دو یا سه بار تحت هدایت جان پیرو گاسپرینی از هم پاشیده است.
مورینیو بار دیگر تقصیر شکست را به گردن شاگردانش انداخت اما در نهایت این نتایج ضعیف به پای او نوشته خواهد شد.
وقتی فریدکین گروپ در ماه می سال گذشت قراردادی سه ساله با مورینیو به امضا رساند، هدفش صعود به لیگ قهرمانان در سال سوم نبود. این مالکان در حال حاضر در جایگاهی که پیش‌بینی می‌کردند، قرار ندارند. اما حمایت از مورینیو ادامه دارد و بار دیگر در بازار نقل و انتقالات نیز نشان داده شده است.
انتظار می‌رود که سرجیو اولیویرا، هافبک میانی، این هفته از پورتو به رم ملحق شود- ششمین خرید جدید در شش ماه گذشته (توضیح مترجم: این انتقال شب گذشته انجام شد). شاید او بتواند به رم در فتح کوپا ایتالیا یا لیگ کنفرانس اروپا کمک کند. تنها یک جام در فاصله ژانویه تا ماه می می‌تواند نجات‌بخش این فصل باشد، مگر این که رم چنان روند باثباتی را در پیش بگیرد که تا به حال تحت هدایت مورینیو از آنها دور بوده است.