چگونه بایرن توانست لیورپول را برای انتقال لوئیس دیاز متقاعد کند
هفت‌یک- باشگاه بایرن مونیخ لوئیس دیاز را از لیورپول به خدمت گرفت و سرانجام خرید هجومی‌ای را که تمام تابستان به دنبالش بودند، نهایی کرد.
این انتقال که ارزشی تا سقف ۷۵ میلیون یورو دارد، روز یکشنبه نهایی شد؛ هرچند پس از ماجرایی طولانی که در بیشتر آن لیورپول اصرار داشت ستاره ۲۸ ساله کلمبیایی‌اش فروشی نیست.
اما این موضع سرانجام نرم شد و پس از مذاکرات فشرده در تعطیلات آخر هفته، دیاز اجازه یافت تور آسیایی لیورپول را ترک کند و روز دوشنبه به اروپا بازگردد تا قراردادی تا سال ۲۰۲۹ امضا کند؛ قراردادی که او را به سومین خرید گران‌قیمت تاریخ فوتبال آلمان تبدیل می‌کند.
حال پرسش این است: این انتقال چگونه شکل گرفت، چرا بایرن تا این اندازه برای جذب او مصمم بود و برای ادامه پنجره نقل‌وانتقالات تابستانی چه انتظاری از قهرمان آلمان و لیورپول باید داشت؟
چگونه این معامله انجام شد؟
دیاز نخستین بار در سال ۲۰۲۴ تمایلش برای جدایی از لیورپول را ابراز کرد. او مدت‌ها خواهان قرارداد جدیدی بود و در ۲۸ سالگی می‌داند که هرگز ارزش‌اش بالاتر از این روزها نخواهد بود.
با این حال، همیشه شکاف قابل‌توجهی میان شرایط مورد نظر دیاز برای قرارداد جدید و پیشنهادهای لیورپول وجود داشت. پیش از تابستان جاری دو بار تلاش برای تمدید قرارداد انجام شد که هیچ‌کدام به نتیجه نرسید.
بنابراین، در حالی که لیورپول تابستان گذشته اجازه جدایی به او نداد ـ زمانی که منچسترسیتی برای جذبش تلاش می‌کرد و حتی از عربستان هم پیشنهاد داشت ـ میل او به رفتن پا برجا ماند. وقتی مشخص شد در این تابستان خبری از قرارداد جدید نخواهد بود، این میل به جدایی جدی‌تر شد.
پیش نرفتن مذاکرات برای تمدید قرارداد باعث شد تا لوئیس دیاز برای جدایی از لیورپول مصمم شود.
با این حال، خواست دیاز برای رفتن هرگز روی عملکردش تأثیر نگذاشت. او هیچ جلسه تمرینی‌ای را در اولین مقصد تور پیش‌فصل آسیایی تیم در هنگ‌کنگ از دست نداد و کیفیت و تعهدش همچنان در سطح بالایی بود؛ حتی وقتی آرنه اشلوت، سرمربی تیم، به او اجازه داد در دیدار دوستانه برابر میلان بازی نکند تا وضعیت آینده‌اش روشن شود. در پشت‌صحنه، دیاز و مدیر برنامه‌هایش به‌شدت برای این انتقال فشار می‌آوردند.
دلیل اصرار بایرن چه بود؟
پیگیری بایرن برای جذب دیاز پس از ناکامی در خرید فلوریان ویرتز در همین پنجره آغاز شد. اگر این مهاجم ۲۲ ساله بایر لورکوزن و تیم ملی آلمان با انتقال به آلیانز آرنا موافقت می‌کرد، او خرید کلیدی تابستان بایرن بود. اما وقتی تصمیم گرفت به لیورپول برود، بایرن نه‌تنها بودجه‌ای خرج‌نشده داشت، بلکه به دلایل فنی و حتی سیاسی به یک خرید بزرگ نیازمند بود.
قرارداد توماس مولر، مهاجم باتجربه بایرن، پس از پایان یافتن در تابستان امسال تمدید نشد؛ تصمیمی که هم‌زمان با نزدیک شدن او به ۳۶ سالگی در ماه سپتامبر و انتقال قریب‌الوقوعش به MLS اتخاذ شد (توضیح مترجم: مولر در آستانه پیوستن به باشگاه ونکوور وایت‌کپس است). به شکل غیرمنتظره‌ای، لروی سانه نیز تصمیم گرفت به‌جای پذیرش پیشنهاد تمدید قرارداد بایرن مونیخ ـ که قراردادش در پایان فصل گذشته به پایان رسیده بود ـ به صورت آزاد به باشگاه گالاتاسرای ترکیه بپیوندد. این اتفاق‌ها باعث شد این تصور ـ که درست هم بود ـ بیش از پیش تقویت شود که بایرن در خطوط هجومی دچار کمبود بازیکن است و به شکلی غیرمنطقی به آمادگی فیزیکی کینگزلی کومان در سمت چپ خط حمله خود وابسته شده است.
بخش زیادی از انتقادها متوجه مکس ایبرل، مدیر ورزشی بایرن، بوده که از زمان ناکامی در جذب فلورین ویرتز زیر فشار شدید رسانه‌ها قرار دارد و نیاز مبرمی به نهایی کردن یک انتقال بزرگ داشت. این فشار با گذشت زمان و از دست رفتن گزینه‌های مختلف شدت بیشتری پیدا کرد.
نیکو ویلیامز تصمیم گرفت قراردادش با اتلتیک بیلبائو را تمدید کند و پیشنهاد بایرن را نپذیرفت. بایرن درباره بِرَدلی بارکولا از پاری‌سن‌ژرمن استعلام گرفت اما پاسخ قاطعانه‌ای دریافت کرد که او فروشی نیست. تلاش دیرهنگام برای جذب جیمی گیتنز نیز از همان ابتدا شکست خورد، چرا که نمایندگان وینگر بوروسیا دورتموند اعلام کردند او از قبل برای پیوستن به چلسی با این باشگاه به توافق رسیده است.
با جدایی لروی سانه و مصدومیت جمال موسیالا، بایرنی‌ها برای تقویت خط حمله‌شان به خرید دیاز نیاز داشتند.
سرانجام، بایرن در لوئیس دیاز بازیکنی را یافت که مدت‌ها به دنبالش بود، اما روند جذب او به‌شدت دشوار و پرهزینه بود. ابتدا بارسلونا جدی‌ترین مشتری دیاز در این تابستان بود، اما استعلام اولیه‌ای که دکو، مدیر ورزشی قهرمان اسپانیا، انجام داد، با پاسخ کوتاه و منفی لیورپول روبه‌رو شد؛ موضع لیورپول این بود که دیاز فروشی نیست و بخش مهمی از برنامه‌های آرنه اشلوت برای فصل پیش‌رو محسوب می‌شود.
در عین حال، در داخل لیورپول نیز تردیدهایی وجود داشت مبنی بر اینکه مشکلات مالی طولانی‌مدت و مشهور بارسلونا مانع از آن می‌شود که آن‌ها اصلاً بتوانند پیشنهادی رسمی ارائه دهند. چنین پیشنهادی هرگز مطرح نشد، هرچند یک منبع ارشد در باشگاه بارسلونا- که برای حفظ جایگاه خود نخواست نامش فاش شود- اصرار داشت که پول لازم برای این انتقال وجود داشته و کاتالان‌ها آماده بودند مبلغی مشابه ۶۲ میلیون یورویی که برای فعال کردن بند فسخ نیکو ویلیامز با بیلبائو کنار گذاشته بودند، برای دیاز نیز بپردازند. این منبع افزود که بارسلونا زمانی از رقابت کنار کشید که بایرن به طور جدی وارد ماجرا شد و آن‌ها بیم داشتند که ماجرا به حراجی تبدیل شود.
خوان لاپورتا، رئیس باشگاه بارسلونا، هفته گذشته در گفت‌وگو با «موندو دپورتیوو» گفت: «درست است که من هم لوئیس دیاز را دوست داشتم؛ بازیکنی بسیار کامل است. اما با توجه به شرایطش و مقاومت شدید لیورپول، کار دشوار بود. هرچند از این بابت که او همیشه تمایل داشت به بارسا بیاید، قدردانش هستم.»
قرارداد دیاز قرار بود تا سال ۲۰۲۷ اعتبار داشته باشد، اما لیورپول تمایلی به فروش ارزان‌قیمت او نداشت. در صورت لزوم، آن‌ها ترجیح می‌دادند از ارزش فنی او در زمین حداکثر بهره را ببرند، حتی اگر به معنای جدایی رایگان او در آینده باشد. لیورپول پیش‌تر نیز رویکرد مشابهی با محمد صلاح و ویرژیل فن‌دایک ـ که هر دو قراردادشان را تمدید کردند ـ و ترنت الکساندر آرنولد ـ که در نهایت به رئال مادرید پیوست ـ در پیش گرفته بود.
اولین استعلام بایرن نیز همان پاسخ بارسلونا را دریافت کرد. ایبرل در اواخر ژوئن مطلع شد که دیاز فروشی نیست و پیگیری انتقال او ارزشی ندارد. اما با اعلام تمایل دیاز به ترک لیورپول و پیوستن به مونیخ، دوباره بازگشتند و حتی تا ۱۵ جولای پیشنهادی به ارزش ۶۷.۵ میلیون یورو ارائه دادند که به‌طور کامل رد شد.
اما موضع لیورپول به‌تدریج نرم‌تر شد. پافشاری بایرن عامل مهمی بود، اما تنها دلیل این تغییر نبود. دیاز چهار فصل حضورش در لیورپول را دوست داشت و برای باشگاه یا آرنه اشلوت مشکلی ایجاد نمی‌کرد، اما به دلیل نبود پیشرفت در مذاکرات قرارداد جدید، مصمم به جدایی بود. وقتی مشخص شد که هیچ امید واقع‌بینانه‌ای برای رسیدن به توافق جدید وجود ندارد، فروش او با قیمتی مناسب به گزینه‌ای ترجیحی برای باشگاه تبدیل شد.
موفقیت لیورپول در پنجره نقل‌وانتقالاتی جاری هم در تغییر نگرش باشگاه نقش داشت. پس از درگذشت دیوگو ژوتا در ۳ جولای، فعالیت نقل‌وانتقالاتی باشگاه عملاً متوقف شد تا حمایت از بازیکنان و اعضای کادر فنی در سوگ هم‌تیمی محبوبشان در اولویت قرار گیرد. اما پس از آغاز دوباره فعالیت‌ها، شرایطی به وجود آمد که جدایی دیاز قابل‌تصور بود و بدون لطمه به قدرت ترکیب تیم امکان‌پذیر می‌شد.
کودی خاکپو و خرید جدید دیگر، هوگو اکیتیکه، هر دو توانایی بازی در سمت چپ خط حمله را دارند. همچنین ریو انگوموها، مهاجم ۱۶ ساله، پیشرفت چشمگیری در طول پیش‌فصل داشته است. اگر هدف نقل‌وانتقالاتی باشگاه، الکساندر ایساک از نیوکاسل، جذب شود، عمق ترکیب و گزینه‌های هجومی اشلوت بیش‌ازپیش تقویت خواهد شد.
با وجود اصرار لیورپول مبنی بر فروشی نبودن دیاز، آن‌ها همواره قیمتی مشخص برای او در نظر داشتند. نگاه باشگاه تحت تأثیر پیشنهادی بود که الهلال عربستان در ژوئن برای برونو فرناندز، کاپیتان منچستریونایتد، به مبلغ ۸۰ میلیون پوند ارائه کرده بود. سران آنفیلد معتقد بودند دیاز و فرناندز از نظر جایگاه و کیفیت در سطح مشابهی قرار دارند.
مکس ایبرل که به دلیل عملکردش در پنجره‌های نقل و انتقالاتی قبلی با انتقادهایی روبرو شده بود، با خرید دیاز کمی از فشار انتقادها کم کرد.
چنین مبلغی در دوران قوانین PSR (سودآوری و پایداری مالی) فروش دیاز را به تصمیمی منطقی تبدیل می‌کرد. وقتی مشخص شد که بایرن حاضر است از نظر مالی به آن سطح برسد، اعتماد و حسن‌نیت لازم برای نهایی کردن معامله ایجاد شد.
وقتی مذاکرات هفته گذشته از سر گرفته شد، هر دو تیم با این باور وارد گفتگو شدند که رسیدن به توافقی مطلوب برای همه طرف‌ها ممکن است. این اتفاق سرانجام روز یکشنبه رخ داد؛ جایی که پیشنهاد ۷۰ میلیون یورویی بایرن به‌علاوه ۵ میلیون یورو پاداش‌های مشروط مورد قبول قرار گرفت.
از دید لیورپول، دریافت دومین رقم بالای تاریخ فروش‌های باشگاه (هم‌سطح با انتقال لوییس سوارز به بارسلونا و پس از فروش 150 میلیون یورویی فیلیپ کوتینیو به همین باشگاه در ۲۰۱۸) رضایت‌بخش بود، به‌ویژه برای بازیکنی که ژانویه آینده ۲۹ ساله می‌شود و در قرارداد انتقالش از پورتو به آنفیلد در ۲۰۲۲ هیچ بند فروش مجددی وجود نداشت. باشگاه بر این باور است که تنها هفت بازیکن بالای ۲۸ سال تاکنون با رقمی بالاتر از این فروخته شده‌اند.
بایرن چه نوع بازیکنی به دست آورده است؟
در میان تمام پیش‌زمینه‌های این انتقال و عواملی که به آن منجر شد، نباید فراموش کرد که دیاز بازیکنی فوق‌العاده است. بایرن معتقد است او بهترین مهاجم در دسترس آن‌ها بود و فارغ از قیمت، از جذبش در اوج دوران حرفه‌ای‌اش خشنود است. آن‌ها به پرس شدید و فشرده او ـ که کاملاً با مدل بازی تیم همخوانی دارد ـ اشاره می‌کنند و همچنین به ۱۳ گل و ۵ پاس گل او در فصل گذشته لیگ برتر، که بهترین فصلش در سه سال حضور کاملش در لیورپول بود.
دیاز در فصل گذشته به طور کلی شوت‌های کمتری به سمت دروازه زد، اما موقعیت‌های بیشتری نزدیک به دروازه داشت. ارزش xG (گل‌های مورد انتظار) او به ازای هر شوت 0/17 بود که نشان‌دهنده افزایش فرصت‌های گلزنی نزدیک به دروازه نسبت به سبک سابق اوست؛ سبکی که در آن از سمت چپ نفوذ کرده و توپ را با ضربه‌ای فنی به گوشه مخالف می‌پیچاند ـ ضرباتی زیبا اما دشوار برای تکرار مداوم.
بایرن معتقد است این انتقال هیچ شباهتی به خرید سه سال پیش هم‌تیمی سابق او، سادیو مانه، از لیورپول ندارد؛ انتقالی که در نهایت به شکلی تلخ و ناخوشایند پایان یافت. مانه در ۳۰ سالگی و پس از گذر از بهترین سال‌های دوران حرفه‌ای‌اش به مونیخ آمد و وظیفه جانشینی روبرت لواندوفسکی را در خط حمله‌ای در حال گذار بر عهده گرفت. اما دیاز ستاره‌ای است در اوج پختگی که نقش و جایگاهش در ترکیب تیم از پیش مشخص شده است.
عملکرد لوئیس دیاز در چهار فصل حضورش در لیورپول باعث شد تا در این تابستان باشگاه‌هایی مانند بارسلونا و بایرن مونیخ برای خرید او اقدام کنند.
در لیورپول، او عمدتاً به عنوان وینگر چپ سنتی بازی می‌کرد و نزدیک به خط کناری باقی می‌ماند، اما توانایی بازی در چند پست هجومی را دارد؛ قابلیتی که یکی از دلایل اصلی جذابیت او برای بایرن بود. دیاز برای بازی در سمت چپ خط حمله تیم ونسان کمپانی جذب شده، اما به عنوان بازیکنی تطبیق‌پذیر ـ که فصل گذشته توسط اشلوت بیشتر در مناطق مرکزی زمین و حتی به‌عنوان «شماره 9 کاذب» به کار گرفته شد، انتقالی ایده‌آل برای گروهی است که از پیش ساختاری سیال دارد.
او بسیاری از عادت‌های حرکتی «از بیرون به داخل» را که خرید موفق تابستان گذشته بایرن از لیگ برتر، یعنی مایکل اولیسه (ستاره سابق کریستال پالاس)، نشان داده بود، اما به‌صورت معکوس، تکرار می‌کند و در بلندمدت به عنوان وینگری دیده می‌شود که هم می‌تواند با تمایل جمال موسیالا برای حرکت آزادانه سازگار شود و هم از بازی‌سازی هری کین سود ببرد.
و گرچه سن دیاز برداشت‌ها از این انتقال را تغییر می‌دهد و عنصر «هزینۀ هدر‌رفته» را وارد معادله می‌کند، او بلافاصله به یکی از برجسته‌ترین بازیکنان بوندس‌لیگا تبدیل خواهد شد و در عین حال قدرت و تنوع هجومی‌ای را به تیم جدیدش اضافه می‌کند که آن‌ها احساس می‌کردند فصل گذشته در لیگ قهرمانان- جایی که در یک‌چهارم نهایی مقابل اینتر، نایب‌قهرمان رقابت‌ها، حذف شدند- فاقد آن بوده‌اند.
فارغ از هرگونه نظر بیرونی درباره این انتقال، بایرن از این خرید بسیار خشنود است.
پیامدهای احتمالی برای هر دو باشگاه چه خواهد بود؟
دیاز احتمالاً بزرگ‌ترین خرید تابستانی بایرن خواهد بود، اما آخرینشان نخواهد بود. آن‌ها همچنان به دنبال اهداف هجومی دیگر هستند؛ به‌ویژه که جمال موسیالا پس از شکستگی پایش در جام جهانی باشگاه‌ها، دست‌کم چهار ماه دیگر نمی‌تواند بازی کند، سرژ گنابری وارد سال پایانی قراردادش شده و این ماه ۳۰ ساله خواهد شد، و آینده کینگزلی کومان هم نامشخص است.
توافق برای خرید نیک وولتماده، مهاجم اشتوتگارت، همچنان بعید به نظر می‌رسد؛ دو پیشنهاد قبلی بایرن رد شده است. با این حال، علاقه به ژاوی سیمونز، وینگر لایپزیش، همچنان وجود دارد. همچنین درآمد حاصل از فروش‌های آتی نیز در راه است؛ وینگر برایان ساراگوسا و مدافع چپ آدام ازنو به زودی از تیم جدا خواهند شد و از لیگ برتر هم برای ژوائو پالینیا ـ که انتقالش از فولام در تابستان گذشته چندان موفقیت‌آمیز نبود- پیشنهاداتی مطرح شده است.
از سوی دیگر، برای لیورپول این انتقال هم معامله‌ای هوشمندانه و هم توافقی به‌موقع است. آن‌ها پیش‌تر برای خرید ویرتز، اکیتیکه، جرمی فریمپونگ و میلوش کرکز هزینه زیادی کرده‌اند و اکنون یک درآمد بزرگ از فروش، از نظر قوانین PSR، اهمیت زیادی دارد.
«اتلتیک» برآورد کرده که سود لیورپول از انتقال دیاز حدود 55 میلیون یورو است.
وقتی این مبلغ را با 35 میلیون یورویی که از فروش یارل کوانسا به لورکوزن به دست آوردند، 13 میلیون یورویی که از فروش کائویمین کلهر به برنتفورد کسب کردند، 10 میلیون یورویی که رئال مادرید برای ترنت الکساندر-آرنولد پرداخت، و 4 میلیون یورویی که وست برومویچ آلبیون برای نات فیلیپس داد، جمع کنیم، سود خالص لیورپول در این تابستان به‌مراتب بیش از هزینه‌های استهلاک سالانه قرارداد خریدهای جدیدشان است و بخش بزرگی از دستمزد بازیکنان تازه‌وارد را نیز پوشش می‌دهد.
و این بدون احتساب صرفه‌جویی دستمزدی است که فروش بازیکنان به طور طبیعی ایجاد می‌کند. البته این به آن معنا نیست که فعالیت نقل‌وانتقالاتی لیورپول در این پنجره به پایان رسیده است. با وجود پوشش کافی در سمت چپ خط حمله، خبر تمایل الکساندر ایساک به ترک نیوکاسل در تابستان جاری احتمالاً باعث خواهد شد لیورپول تلاش‌های خود را برای جذب این مهاجم ۲۵ ساله سوئدی دوچندان کند.
حضور لوئیس دیاز می‌تواند به هری کین هم کمک کند تا آمار بهتری به‌جا بگذارد.
پیش از جذب هوگو اکیتیکه از آینتراخت فرانکفورت در هفته گذشته، لیورپول تمایل خود را به انجام معامله‌ای 140 میلیون یورویی برای الکساندر ایساک نشان داده بود؛ پیشنهادی که با پاسخ منفی نیوکاسل مبنی بر عدم تمایل به فروش بازیکن مواجه شد. اما اکنون که ایساک آشکارا خواسته خود برای جدایی را بیان کرده است، شرایط و معادلات تغییر کرده‌اند.
همچنین مسئله نیاز به پوشش بیشتر در پست دفاع میانی مطرح است؛ به‌ویژه پس از جدایی یارل کوانسا. لیورپول به مارک گوئهی، مدافع کریستال پالاس و تیم ملی انگلیس، علاقه‌مند است، اما مشخص نیست آیا حاضر است با توجه به اینکه قرارداد او تنها یک سال دیگر باقی مانده و تابستان آینده بازیکن آزاد خواهد شد، با رقم درخواستی قهرمان جام حذفی موافقت کند یا نه. امکان جذب گوئهی به صورت بازیکن آزاد در ۲۵ سالگی ممکن است گزینه‌ای جذاب‌تر برای لیورپول باشد.
از نظر خروجی‌ها، لیورپول همچنان آماده شنیدن پیشنهادها برای داروین نونیز است و این مهاجم اروگوئه‌ای از لیگ عربستان پیشنهادهایی دریافت کرده است.