آنالیز دربی مرسی‌ساید؛ چرا لیورپول نتوانست اورتون را شکست بدهد؟

تاریخ انتشار ۳ تیر ۱۳۹۹ در ساعت ۰۹:۰۳

هفت‌یک-لیورپول که به دنبال قهرمانی در رقابت‌های این فصل لیگ برتر است، در شروع دوباره این رقابت‌ها، در دربی مرسی ساید مقابل اورتون به تساوی بدون گل رسید. آنها برای رسیدن به یک امتیاز از این دیدار، به نمایش خوب دروازه‌بان‌شان، آلیسون بکر، نیاز داشتند. تیم میزبان در این دیدار موقعیت‌های گلزنی بهتری داشت؛ هرچند اولویت اصلی تیم کارلو آنچلوتی، خنثی کردن تهدید مثلث هجومی قرمزها بود.

دروازه‌بان برزیلی لیورپول یک موقعیت بسیار خوب را از دومینیک کالورت لوین گرفت؛ در حالی‌که ضربه خطرناک تام دیویس در دقایق پایانی به تیر دروازه برخورد کرد. لیورپول که محمد صلاح را در تمام طول بازی روی نیمکت داشت، در یک سوم هجومی، موقعیت چندانی ایجاد نکرد؛ هرچند مالکیت توپ بیش‌تری داشت. در صورتی‌که منچسترسیتی مقابل برنلی امتیاز از دست بدهد (توضیح مترجم: سیتی 5-0 پیروز شد)، لیورپول می‌تواند با پیروزی در دیدار بعدی مقابل کریستال پالاس در آنفیلد، قهرمانی‌اش را جشن بگیرد.

کارلو آنچلوتی، سرمربی اورتون، در پایان بازی گفت:” ما واقعا در آستانه پیروزی بودیم اما دیدار دشواری بود؛ یک بازی سخت. ما خیلی خوب بازی کردیم. متمرکز بودیم. فداکاری کردیم. در دقایق پایانی، موقعیت‌هایی برای گلزنی داشتیم. لیورپول بازی خوبی انجام داد. آنها مالکیت توپ بیش‌تری داشتند اما در کارهای دفاعی، ما واقعا خوب بودیم.

ترکیب اصلی اورتون-لیورپول در دربی مرسی ساید

در هنگام مالکیت توپ: اورتون

کارلو آنچلوتی در هنگام مالکیت توپ تیمش را با سیستم 1-4-2-3 آرایش کرده بود. نسبت به آرایش 2-4-4 که آنها در هنگام دفاع داشتند، شیموس کولمن به عنوان مدافع میانی سوم عمل می‌کرد و لوکاس دینیه به خط میانی اضافه می‌شد. آنتونی گوردون- که اولین بازی خود را در لیگ برتر انجام می‌داد- از پست اصلی‌اش به عنوان هافبک سمت چپ، به داخل متمایل می‌شد و ریچارلیسون هم کمی عقب‌تر می‌رفت تا پشت دومینیک کالورت لوین بازی کند.

به جز روی اشتباهات فردی لیورپولی‌ها، اورتون در دیگر موقعیت‌ها در ایجاد خطر روی فرارهای کالورت لوین پشت خط دفاعی قرمزها توفیق چندانی نداشت. لیورپولی‌ها به راحتی روبرتو فیرمینو را راه می‌انداختند اما تیم آنچلوتی با استفاده از گوردون و الکس ایووبی، که از عقب‌تر دفاع می‌کردند، در یک سوم دفاعی پرتعدادتر ظاهر می‌شدند تا مانع از گلزنی تیم مهمان شوند.

پیشروی مدافعان کناری لیورپول و فرارهای کالورت لوین، باعث می‌شد که اورتونی‌ها در حملات خطرناک‌تر باشند اما برخلاف کارهای دفاعی، در حملات نیروی کافی برای حمایت از مهاجم‌شان نداشتند. پرسینگ لیورپول، با استفاده از آرایش 3-3-4 همیشگی، کاملا موثر بود و باعث افزایش برتری آنها در مالکیت توپ شد- پاس‌های بلند جوردن پیکفورد یا یکی از مدافعان اورتون هم در این مسئله موثر بود.

وقتی اورتون بازیسازی را با پاس‌های کوتاه از یک سوم دفاعی خودشان آغاز می‌کردند، فیرمینو وظیفه پوشش دادن عقب‌ترین هافبک حریف را برعهده داشت- در هنگام زدن ضربات دروازه، او با یکی از مدافعان میانی یارگیری می‌کرد- و سادیو مانه و تاکومی مینامینو هم از داخل پرس می‌کردند. مانه و مینامینو در عرض زمین توپ را دنبال می‌کردند؛ زمانی‌که اورتونی‌ها به دنبال رساندن توپ به مدافعان کناری بودند؛ سپس جوردن هندرسون و نبی کیتا به شکلی هجومی با این مدافعان روبرو می‌شدند.

قرار گرفتن مدافعان کناری لیورپول مقابل هافبک‌های کناری اورتون باعث می‌شد تا تیم میزبان مجبور به استفاده از توپ‌های بلند بشود که قرمزها در آن برتری داشتند؛ حتی اگر بازیکنان لیورپول نمی‌توانستند توپ اول را ببرند، تقریبا همیشه روی توپ‌های دوم برنده بودند. هرچند، هرچقدر که اورتونی‌ها انسجام بیش‌تری در کارهای دفاعی نشان می‌دادند- و به نظر می‌رسید که اولویت آنها، بسته نگه داشتن دروازه است- به این معنی بود که لیورپول مجبور بود از پاس‌های بلندتری برای ساختن حملاتش استفاده کند.

حتی زمانی‌که حرکات و جابجایی‌های آنها با پیشروی ترنت الکساندر آرنولد برای سانتر کردن همراه می‌شد، بازیکنان آنها کم‌تر پشت خط دفاعی اورتون حضور پیدا می‌کردند؛ به‌ویژه در مقابل آرایش منظم 1-1-4-4 میزبان در نیمه دوم. سه نفر از چهار هافبک اورتون به سمت چپ متمایل می‌شد تا مانع از تهدید هجومی لیورپول از سمت راست بشود. جدا از اولویت‌های اورتون، این تیم همچنین موفق شد بهترین موقعیت‌های گلزنی بازی را ایجاد کند. زمانی‌که آنها فضای اطراف دژان لوورن را هدف قرار می‌دادند، ریچارلیسون خطرساز می‌شد. آلیسون مجبور شد دو سیو مهم داشته باشد و تام دیویس هم یک بار تیر دروازه را به لرزه درآورد.

آرایش اورتون در هنگام مالکیت توپ به دفاع سه نفره تغییر پیدا می‌کرد.

آرایش اورتون در هنگام از دست دادن توپ، 2-4-4 می‌شد.

ریچارلیسون و کالورت لوین از فضای اطراف مدافعان میانی لیورپول برای حرکت استفاده می‌کردند.

انسجام دفاعی اورتون باعث شد که لیورپولی‌ها در این دیدار موقعیت‌های گلزنی کمی ایجاد کنند.

در هنگام مالکیت توپ: لیورپول

یورگن کلوپ تیمش را با آرایش 3-3-4 به میدان فرستاد که در آن، سادیو مانه به طور دائم از سمت چپ به داخل حرکت می‌کرد تا در حملاتی که از راست شکل می‌گرفت، شرکت کند. تاکومی مینامینو از بال راست به داخل می‌رفت اما تمرکز او روی فضای مقابل خط دفاعی بود- و به طور ویژه با روبرتو فیرمینو همکاری داشت-به جای حرکات نفوذی که مانه انجام می‌داد.

وقتی لیورپول از خط دفاعی بازی را شروع می‌کرد، مدافع میانی این تیم از هم فاصله می‌گرفتند و گزینه پاسکاری ایجاد می‌کردند تا بتوانند از دو مهاجم اورتون، ریچارلیسون و دومینیک کالورت لوین، عبور کنند-آنها در هنگام دفاع آرایش 2-4-4 پیدا می‌کردند. فابینیو گزینه‌ای برای پاسکاری از بین دو مهاجم اورتون فراهم می‌کرد اما برخلاف گذشته، کم‌تر به عقب می‌رفت تا در خط دفاعی قرار بگیرد.

وقتی مینامینو به سمت داخل حرکت می‌کرد، کمی تام دیویس را از پستش خارج می‌کرد؛ بنابراین امکان دسترسی به فیرمینو در کانال سمت راست لیورپول را فراهم می‌کرد. مانه و جیمز میلنر در پست‌های شان می‌ماندند تا مانع از گردش توپ توسط اورتونی ‌ها، به اندازه‌ای که می‌خواستند، شوند. جاگیری‌های درست میلنر باعث می‌شد تا الکس ایووبی مجبور به عقب‌نشینی بشود و مانه یا نبی کیتا کمی دور از خط دفاعی اورتون قرار می‌گرفتند تا بتوانند در کانال داخلی صاحب توپ بشوند.

با پرس لیورپول از جلو زمین، اورتون در حفظ توپ مشکل داشت- آنها غالبا از توپ‌های بلند استفاده می‌کردند- و هر چه از زمان نیمه اول سپری می‌شد، تیم میهمان بیش‌تر بر بازی مسلط می‌شد. آنها تمرکزشان روی سمت راست زمین را حفظ کردند اما با توجه به این‌که جوردن هندرسون غالبا جلوتر از ترنت الکساندر آرنولد بود- و مینامینو به سمت داخل حرکت می‌کرد- مدافع کناری قرمزها نمی‌توانست به اندازه‌ای که دوست دارد رو به جلو حرکت کند. ماندن او در پستش همچنین مانع از این می‌شد که اورتونی‌ها در هنگام انتقال به حمله، بتوانند خیلی سریع دو مهاجم خود را پیدا کنند.

بنابراین الکساندر آرنولد نمی‌توانست پیشروی کند و ارسال‌هایش را به محوطه جریمه بفرستد؛ کاری که معمولا انجام می‌دهد. همچنین با توجه به این‌که دو نفر از سه مهاجم لیورپول از خط دفاعی اورتون فاصله می‌گرفتند، او تنها می‌توانست توپ‌ها را برای مانه بفرستد؛ بنابراین یکی از معمول‌ترین راه‌های لیورپولی‌ها برای رسیدن به گل در این دیدار استفاده چندانی نداشت. در غیاب اندی رابرتسون، از ارسال‌های خطرناک لیورپولی‌ها از سمت چپ هم خبری نبود. بهترین شانس گلزنی آنها از یک توپ‌گیری در خط میانی و یک انتقال سریع به حمله ایجاد شد اما فیرمینو ضربه‌اش را به بیرون زد.

الکس اکسلید چمبرلین در ابتدای نیمه دوم به جای مینامینو در سمت راست قرار گرفت و عرض بیش‌تری به بازی داد و این باعث شد تا الکساندر آرنولد امکان پیشروی بیش‌تری داشته باشد. چمبرلین همچنین دینیه را با خود به سمت داخل زمین می‌کشید و این باعث می‌شد تا الکساندر آرنولد بتواند نفوذ بیش‌تری داشته باشد. مدافع راست لیورپول هم پیشروی می‌کرد و هم عرض بازی را حفظ می‌کرد تا بتواند در موقعیت بهتری قرار بگیرد اما خط دفاعی منسجم اورتون در سمت چپ فضای کمی در اختیار او قرار بگیرد. محمد صلاح، لیورپولی‌ها که می تواند از فضای پشت خط دفاعی حریفان استفاده کند، در این دیدار 90 دقیقه روی نیمکت بود.

اورتونی‌ها با بستن کانال‌های سمت چپ، باعث می‌شدند تا لیورپولی‌ها غالبا منطقه بازی را عوض کنند اما با حضور جو گومز- که جانشین جیمز میلنر مصدوم شد- یک مدافع چپ غیرتخصصی، تیم میهمان نمی‌توانست از این سمت خطر چندانی ایجاد کند. شیموس کولمن هم توانست بسیار خوب مانه را مهار کند؛ بنابراین نبی کیتا تنها خطر لیورپولی‌ها در سمت چپ بود. اما این آلیسون بود که با دو سیو مهم در دقایق پایانی، یک امتیاز از این دیدار نصیب لیورپول کرد.